De wespen (2)

Om dit verhaal te begrijpen, moet eerst De wespen (1) gelezen worden.
Toen bleek dat de huiseigenaar diezelfde avond de wespen kon verhuizen, heb ik weer contact gezocht en uitgelegd dat de operatie die avond inderdaad zou gaan plaatsvinden.
De wespen hoorden het rustig aan en ik kreeg geen commentaar. Wat moet, dat moet, leek hun houding.
De huiseigenaar en ik waren vol vertrouwen dat het goed zou gaan, alhoewel ik wel een pompje had gekocht om gif te kunnen uittrekken. Dat had ik vorig jaar al willen hebben maar toen waren ze uitverkocht en helemaal naïef hoef je niet te zijn, dacht ik maar zo.
Om het nest te kunnen verplaatsen moesten er eerst lappen van de stapel gehaald worden. Bij één lapje ging het mis: daar zat het nest toch aan vastgemaakt en meteen verschenen er ruim tien wespen die de zolderkamer rondvlogen. Een ging op de vinger van de huiseigenaar zitten en was er niet meteen af te krijgen. De vrouw prees zichzelf gelukkig met het feit dat ze handschoenen had aangedaan als voorzorgmaatregel.
We wachtten even af tot de rust was weergekeerd.
Ondertussen voelde ik wat in mijn haar. Een wesp, schoot er door me heen maar meteen dacht ik dat het ook inbeelding kon zijn. In het kader van de rust bewaren en uitstralen hield ik het alleen maar bij even hoofdschudden en mezelf verplaatsen. Maar het gevoel dat er wat zat, bleef aanhouden en ik schudde met mijn handen mijn haar wat op zodat de eventuele wesp weg zou kunnen vliegen.
Maar kennelijk verdween hij dieper want ja, hoor, daar voelde ik de prik.
Rond het nest was het al rustiger en we kozen voor de iets grovere aanpak: een aantal lapjes compleet met nest een kist in, deksel erop en wegwezen.
Beneden besteedden we eerst zorg aan de dode wesp verwijderen en de angel uit mijn hoofd trekken.
Daarna vertrokken we in de auto om onze ideële geheime missie verder uit te voeren. Met mijn ene hand hield ik de doos vast, met de andere drukte ik een natte doek op de zere plek.

Deze ochtend probeer ik contact te krijgen met de wespen om te vragen of alles naar wens gegaan is.
Over de steek wil ik het niet hebben. Reconstruerend was het echt een foutje en geen bewuste aanval. Shit happens: zij een wesp minder, ik een gevoelige kop.
Maar de wespen houden zich stil. Ik vertel ze wel dat ik contact met ze hou, dat ik soms bij ze ga kijken, dat ik hoop dat het goed met ze gaat etc. maar ik krijg amper respons. Misschien zijn ze deze ‘aardschok’ nog aan het verwerken en hebben ze nog geen tijd voor me.
Over een paar dagen probeer ik het nog eens en in de tussentijd ga ik bij ze langs om te zien of ze hun leven weer hebben kunnen oppakken.
Een De wespen (3) zal dus wel volgen.