donderdag 24 december 2009

Het vrije paard in het pension


Deze maand heb ik niet veel contacten gehad met vrije dieren omdat mijn aandacht en tijd onder andere werden gevraagd door huisdieren en hun eigenaren.
Het waren mooie, intensieve gesprekken waarin veel gebeurde en opgehelderd werd. Heel fijne, heel verdrietige en moeilijke dingen kwamen boven en ook heel indrukwekkende.
Over het laatste gesprek wil ik graag wat schrijven op deze blog over vrije dieren.
De avond voor kerstavond tolkte ik in een gesprek tussen een man en zijn paard. Er waren eigenlijk geen problemen en dat bleek meteen al toen ik contact maakte met het paard: hij begroette de man intens en bleef in mijn beeld een tijd lekker tegen hem aan staan. Ik moest hem echt de tijd geven voor we het gesprek konden beginnen, zo blij was het paard dat hij op deze manier contact had met de man.
Tijdens het gesprek ervoer ik de sterke band tussen deze twee.
Het paard is de leider van een kudde van negen paarden en de man is de leider van het paard. Beiden vullen hun natuurlijk leiderschap in op basis van respect en gelijkwaardigheid. Er wordt niks met geweld opgelegd waardoor er geen verzet optreedt bij de ander(en).
Het voelde voor mij als een enorme bevrijding om kennis te maken met een paard dat geen last heeft van zijn verleden. Dat geen last heeft van gedrag van mensen waardoor frustraties ontstaan.
Ik vertelde de man dat ik ook met vrije dieren praat en dat ik in dit paard een vrij dier zag, ondanks dat hij ’s avonds en ’s nachts op stal staat. De man was blij dit te horen omdat hij hoopte dat zijn omgang met het paard dit effect zou hebben op het dier.
Beiden wisten we dat het paard zich heel anders zou gedragen als deze man zijn wil op een autoritaire en dominante manier zou opleggen aan het dier. De man wist het omdat het dier erg druk was toen hij hem leerde kennen en niemand achter de middenlijn van de stal mocht komen. En ik wist het omdat het dier een enorm verzet liet zien in de periode dat hij een maand bij een handelaar stond.
Een dier heeft altijd het laatste woord en het beeld dat dit paard liet zien was zijn hoofd met wapperende manen in de blauwe lucht. Een vrij dier. Een dier dat kan zijn zoals hij is doordat hij een mens heeft gevonden die goed naar hem luistert en zuiver met hem omgaat.

Zo vlak voor de kerst vond ik dit een erg mooie ervaring. Zijn wie je bent. Het is het thema van dit moment voor mij en dit paard liet me weer zien hoe mooi iemand is die kan zijn wie hij is. Wat een enorme rust en kracht gaat er van een dier of mens uit als hij kan zijn wie hij is.
Daar gaan we naartoe met z’n allen, daarvan ben ik overtuigd!
En ik ben er ook van overtuigd dat de diercommunicatie in deze vorm daaraan kan bijdragen. Want dieren hebben ons veel te vertellen waardoor wij geholpen kunnen worden om te worden wie we zijn.

zaterdag 19 december 2009

De geiten en hun vonnis


Toen de petitie 'Teken tegen ruiming gezonde dieren' bij me binnenkwam vond ik dat ik eerst de geiten moest horen. Het kostte een paar dagen voor ik zo dapper was om dit te doen. Naar mijn idee had ik alle mogelijke reacties intussen al bedacht zodat ik niet geschokt zou zijn.
De trouwe lezer van deze blog zal niet verbaasd zijn dat er weer iets uit kwam wat ik totaal niet verwacht had!


Als ik contact zoek, merk ik dat de geiten erg op afstand blijven. Zoals gewoonlijk vraag ik of één geit woordvoerder wil zijn. De teruggetrokkenheid blijft en dan hoor ik dat ze niet gewend zijn om alleen te spreken.
Ik zeg dat ik het ook prima vind om de hele groep te spreken, als het maar verstaanbaar is voor me.
De geiten laten weten dat ze dienstbaar zijn. Ze zijn er als fokgeiten en de groep is erg belangrijk voor ze. Als ze meer individueel hadden willen leven waren ze andere geiten geweest (op een kinderboerderij, bij particulieren).
Op mijn vraag hoe hun leven is, antwoorden ze dat het eten goed is, dat het droog is en ze zijn in de groep.
Ze weten allang wat hun boven het hoofd hangt. Hun enige angst is dat ze afgezonderd worden. Omdat ze zo in de groep leven, is afzondering niet goed, zeggen ze.
Verder vragen ze rust en aandacht op het moment dat alles in scène gezet wordt. Ze willen er geen stress omheen maar in alle rust en met aandacht een spuitje krijgen, tussen de andere geiten.
Ze laten me zien dat dit moeilijk zal zijn omdat het onrust zal geven als er veel mensen op de boerderij komen.
Ze weten dat er rond die mensen daadkracht zit en ze laten me voelen dat die daadkracht een stuwende kracht is die niet relaxed is. Dat fokt hen op.
Rust vanuit mensen is beter, zeggen ze. Ze laten me zien dat het rustig kan als mens en dier op één relaxte energielijn zitten.
‘Vinden jullie het erg om dood te gaan?’ vraag ik.
‘Je gaat ergens anders weer verder,’ is het rustige antwoord.
Ik vraag hen wat ik voor ze kan doen.
‘De paniek is niet nodig. Laat ze het rustig doen.’ Iedere keer laten ze dat beeld zien: hou de rust erin!
Ze vertellen dat de boeren op een diepteniveau zitten. ‘Wij niet. Wij zijn niet gezakt.’
En ze vervolgen: ‘Laat de boeren tot het laatste moment genieten van ons.’ Ze geven het beeld van een normale dag waarop zij op stal staan en de boeren hun werk doen en er harmonie in de stal is.
Ik vraag of ze de boeren nog wat te zeggen hebben.
‘Het heeft geen zin als ze in de put blijven zitten.’
Dan vraag ik of zij er tegenop zien als maandag alles begint.
‘Het moment zal niet leuk zijn door de stress en de druk,’ zeggen ze en ik voel de onrust die er dan zal ontstaan. Maar ze laten ook weten: life goes on. Zoals dieren me vaker zeggen: dood bestaat niet, het gaat ergens anders verder.
Als laatste vertel ik hen dat een vriendin het advies gaf om hen allemaal in het licht te zetten.
‘Zet de boeren maar in het licht,’ hoor ik. ‘Zij hebben het nodig.’

woensdag 16 december 2009

De vrije kater

Ik denk dat we allemaal in ons leven wel eens een ontmoeting hebben gehad met iemand waarvan we onder de indruk zijn.
Of misschien is er iemand uit de geschiedenis die een voorbeeld voor je is. Ghandi, Martin Luther King, noem maar op.
Zoals je ‘grote geesten’ onder de mensen hebt, zie je dat ook bij dieren.
Vorige week mocht ik er weer één ontmoeten via mijn werk als dierentolk.
Het ging om een kater die jarenlang de schrik van de buurt was. Hij had geen huis waarin hij woonde en heet dan zwerfkat of wilde kat.
Deze gezonde kerel is door heel wat mensen bij hun huizen vandaan geschopt als hij de vrouwtjes weer eens thuis bezocht.
Tot hij ervoor koos om zijn intrek in een huis te nemen. Hij vertelde dat hij met uiterste zorg het huis en de bewoonster heeft uitgekozen en zich gesetteld heeft.
Zo’n drie jaar geleden bracht hij ineens een kleine zwarte pers mee die moord en brand schreeuwde bij de achterdeur. Ze bleek uitgehongerd en kwam vanaf die dag elke dag eten waarna ze weer verdween. Totdat ze een paar weken later vier jongen onder het bed verstopte. Zelf nam ze ook haar intrek in het huis maar is tot op de dag van vandaag schuw.
Tijdens het gesprek waarin ik tolkte tussen de vrouw waar hij bij ingetrokken is en hem, had ik de neiging de kater met ‘u’ aan te spreken. De hele tijd had ik een koninklijk gevoel, waardig en gracieus.
De vrouw herkende dat meteen en vindt hen ook een koninklijk paar.
Ik vertelde haar dat ik ook met vrije dieren praat. Zij antwoordde dat ze in deze twee katten de vrije dieren herkent die ze zijn en ze daarin kan laten. Dat was ook de reden dat de kater háár heeft uitgekozen.
De kater liet mij de hele tijd het huis zien met een open deur.
‘Nou, ik heb echt de deur wel dicht, hoor,’ lachte de vrouw. Maar voor de kater voelt het als een in- en uitgaand huis. Hij is vrij.
Op dit moment laat zijn lichaam het afweten. Dat was ook de reden dat ik ingeschakeld werd. Deze kater had niet door dat het er zo ernstig voor staat.
Na een intens verdrietig gevoel heeft hij zich kunnen neerleggen bij zijn naderende eind. Op het eind van het gesprek lag hij languit aan de voeten van de vrouw, terwijl hij normaal gesproken op die tijd buiten zou zijn.
Ik denk regelmatig aan deze kater. Ik hoop dat hij rustig zelf kan sterven, zonder ingrijpen van de dierenarts. Als hij het niet meer aankan, zal hij het de vrouw laten weten.
Als deze kater gaat, gaat er een grootheid.
Is dat niet bijzonder? Wat speelt er zich toch allemaal af tussen hemel en aarde dat deze twee katten, die zo koninklijk zijn, ervoor kozen om in deze vorm dit soort leven te leiden?