De ganzenfamilie (1)

Iemand maakte deze foto van een ganzenfamilie. Ik probeer of ik met allemaal contact kan krijgen en krijg te horen dat een kan praten en dat de ander moet opletten op de kleintjes.
Ik krijg het mannetje ‘aan de lijn’ en vraag of hij me iets kan laten zien van hem.
Meteen geeft hij door dat hij heel krachtige poten heeft. Daarmee komt hij vooruit terwijl zijn lijf stil door het water glijdt.
Dan laat hij me zijn vleugels voelen. Die zijn altijd paraat om weg te vliegen.
Ik vertel hem dat het me altijd zo onhandig lijkt om geen handen te hebben zoals wij. Het lijkt me zo behelpen met vleugels.
‘Wij kunnen veel meer met vleugels dan jullie met handen!’ is zijn reactie.
Hij laat zien dat ze met hun snavel heel kleine dingetjes kunnen pakken en ik ontdek dat een snavel heel verfijnd is.
Dan laat hij me door zijn ogen kijken en ik zie dat ze een heel breed kijkbereik hebben en dus veel kunnen zien.
Ik vraag hem waar hij naar kijkt en het antwoord komt meteen: ‘Eten en gevaar.’
Omdat er vijf kleintjes om hen heen zwemmen vraag ik hem hoe het is om voor ze te zorgen.
‘Je bouwt een cirkel van veiligheid om ze heen. En je let extra goed op.’
Ik vraag hem hoe hij het doet als ze uit de buurt zwemmen.

‘We halen ze terug met geluid en met zenden vanuit ons hoofd.’
Onwillekeurig denk ik aan kinderen en vraag hem wat hij doet als ze niet luisteren.
‘Als ze willen overleven moeten ze luisteren. Als ze buiten de groep zijn krijgen ze extra signalen. We gaan ze niet halen zoals mensen doen. Het is de vrijheid van kleine ganzen. Buiten onze cirkel zijn is een eigen keus. De veiligheid van de cirkel is gewaarborgd. Meer kunnen wij niet doen.’
Op dit moment haakt het vrouwtje in: ‘Ik haal ze wel eens op. Ik verplaats mijn cirkel door er naar toe te zwemmen.’
Ik vraag of dat geslachts- of persoonsgebonden is.
‘Moeders willen ze allemaal houden,’ antwoordt ze.
Ik laat weten dat ik het een leuke kijk vind en hoor: ‘Het is goed om mensen van ons te vertellen.’