De pissebedden

De eerste keer dat ik contact wil maken met de pissebedden ben ik moe en val in slaap.
Dat vertel ik eerlijk bij mijn volgende poging en ik krijg te horen: ‘Wij slapen ook wel eens.’
Gelukkig, geen verwijten.
Dit is een beetje een experiment: ik heb twee foto’s gekregen van een lezer van deze blog met daarop pissebedden die gefotografeerd werden toen iets opgetild werd en zij aan de loop gingen.

Ik ben benieuwd hoe het zit met het individuele- en groepsbewustzijn bij dit soort kleine dieren.
Ik begin te praten met een van hen en hij vertelt dat hij een boeiend leven heeft.
Daar moet ik om grinniken en ik vertel dat ik me daar niet veel bij kan voorstellen vanuit mij gezien.
Hij vertelt dat ze ‘grond vermalen’. Verschillende soorten grond. En de grap vindt hij dat ze eten en het uitkakken, eten en weer uitkakken.
‘Steeds maar weer. Zo gaat ons leven door,’ vertelt hij. Dat vindt hij boeiend.
Hij zegt dat ze dit (soort werk) samen doen.
Hij heeft best een heel wakker bewustzijn.

Ik vertel hem van het experiment en dat ik nu met de ander contact ga leggen.
Die beaamt meteen, zonder dat ik iets zeg of vraag, dat ze levensgenieters zijn. Daarmee haakt hij dus in op het gesprek met de eerste pissebed.
Hij heeft het idee veel werk te verzetten met elkaar.
Bij mijn vraag naar het individuele- en groepsbewustzijn laat hij hetzelfde zien als de slak-met-huis: de individuen zijn met elkaar verbonden door kleine 'draadjes/staafjes' die boven ze uitsteken en vlak boven hen als een horizontale lijn het groepsbewustzijn vormen.
Ik vertel dat ik een pissebed op een betonnen weg tegenkwam vandaag, moederzielalleen.
‘Die is dan echt de weg kwijt geweest … Wij zien niet goed in het licht en lopen in het licht is heel zwaar. Wij moeten in het donker zijn, met een beetje vocht erbij. Als wij rondlopen zoals hij deed, is het een gokje of je in de goede richting loopt.’
Deze pissebed vertelt dat ze altijd goedgehumeurd zijn en bij wijze van spreken zingen bij het werk.
Het lijkt mij allemaal moeilijk voor te stellen en ik refereer aan het rondlopen van pissebedden als je bijvoorbeeld een steen optilt.
‘Niemand wil gestoord worden,’ hoor ik en dat behoeft verder geen uitleg.
Hij sluit af met: ‘Wij hebben een ijzeren humeur!’
Wie had dat nou gedacht? Ik niet in elk geval!