De pauw in het park presenteert zich als een statige, deftige heer met zijn borst vooruit en met gepaste afstand.Met mijn benadering breng ik hem in een moeilijke situatie.
Hij blijft zich namelijk maar afvragen of hij een vrij dier is of niet.
‘Ik zou er wel uit kunnen maar ik doe het niet.’
‘Als ik vrij rond zou lopen, is er het risico van honden en mensen.’
‘Ik word niet graag opgejaagd dus ik kies ervoor om binnen het hek te blijven. Ben ik dan vrij?’
‘Hier is genoeg eten. Genoeg ruimte. Met de andere dieren is het goed. Ben ik dan vrij? Daar vraag je me wat …’
Hij komt er maar niet uit en ik kom niet verder met hem.
Ik opper dat vrijheid misschien wel een gevoel is.
‘Ik kan weg maar ik blijf. Ben ik dan vrij?’
Hij is zo met de vraag aan het worstelen dat ik zeg dat het er op lijkt dat ik hem met een probleem heb opgezadeld.
‘Nee, met een vraagstuk,’ antwoordt hij.
Ik stel hem voor dat ik hem over een paar dagen nog eens benader.
‘Ja, want hier moet ik over nadenken,’ antwoordt hij.
Dit verhaal wordt dus vervolgd.
En het is meteen duidelijk waarom ik geen koeien, schapen, herten uit parken of dieren uit dierentuinen benader.
Het heeft namelijk geen enkele zin om contact te leggen met dieren die onder de verantwoordelijkheid van mensen vallen. Want als dieren hun situatie willen veranderen, moeten de eigenaren daaraan willen meewerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten