De Schotse hooglander

Er wordt een foto gestuurd van een Schotse hooglander, genomen vorig jaar in Schotland.
Als ik contact maak met hem en vertel waar ik woon, reageert hij laconiek: ‘Afstand maakt niet uit.’
Hij laat een zwaar, stevig lijf voelen. Het voelt als een ballast en is log en warm.
Ik kan er niet achter komen of hij ziek is of dat hij last heeft van zijn vacht.
Als ik hem vraag hoe hij zich voelt, krijg ik knorrigheid door en hij vertelt dat hij zich verveelt.
Ik krijg niks leukers uit hem en als ik wat zit te trekken, hoor ik: ‘Als je vraagt hoe het met me gaat, moet je het antwoord ook kunnen horen. Ik verveel me.’
Hij zegt dat hij wel meer mensen wil zien. Er gebeurt niks.
Ik krijg de indruk dat hij op een boerderij geboren is en dat hij daar vrolijk was en plezier had.
‘Nu ben ik een gevangen dier.’
We komen niet veel verder. Het is mij onduidelijk of hij een stier is en alleen staat of dat hij last heeft van de begrenzingen van een weiland.
Ik sluit het gesprek met een rotgevoel en vraag degene die de foto instuurde of ze dit beeld herkent.
Als antwoord ontving ik: “Deze Schotse hooglander stond in de buurt van een oud kerkhofje volgens mij. Kan me voorstellen dat ie daar niet levendig van wordt.”