De reiger

Op een middag zit er een reiger aan de overkant in een boom.
Ik maak een foto en leg de volgende dag contact met hem.
Het eerste dat hij vertelt is dat de boot geen gevaar is. De mensen zijn ver weg.
Ik vraag hem wat hij daar deed en hij zegt dat hij rustig in de zon zat, tussen zijn veren pikte.
Hij laat zien dat hij daar intensief mee bezig was maar toont tegelijkertijd een voelspriet naar buiten die de omgeving in de gaten houdt.
Ik vraag of dat een moeilijke combinatie is en krijg door dat hij het gewend is.
Hij moet wel om het gevaar te kunnen zien.
Hij zegt dat alles een gevaar is. Reigers zijn grote vogels en hebben dus een groot oppervlakte dat snel te pakken is. ‘Preventief zijn we daarom snel weg.’
Ik laat onbewust het beeld zien van een reiger aan de waterkant en meteen reageert hij door te zeggen dat hij in het water kan kijken.
Mensen vindt hij oké maar hij blijft uit de buurt. Ik vraag of hij op mensen let.
‘Mensen razen langs,’ zegt hij. ‘Ze zien ons vaak niet eens. Maar als ze stoppen, worden we zenuwachtig: wat willen ze?’
Hij laat weten dat hij overdag altijd alert is. ’s Nachts is het een kwestie van een goede plek opzoeken en slapen.
Hij zegt dat hij het liefst alleen is.
Ik vertel dat ik nog nooit een nest gezien heb en hij zegt dat ze nesten in bomen maken.
Hij vertelt: ‘Ik hou van de zon. Ik ben waar ik wil zijn.’
Ik vraag waar dat is en krijg door dat het het makkelijkst is om bij het voedsel in de buurt te zijn.
Zijn advies aan mensen: ‘Hou de grond schoon. Soms ligt er zoveel dat er niet hoort.’
Ik vraag hem nog even of hij wel es bij ons op de boot geweest is.
‘Ik ben wel es op de boot geweest, ja’.
Ik vraag hem of hij bij de vijver met vissen was en of hij de grotere vissen heeft opgegeten.
‘Ik wist niet dat die vissen van jou waren.’
Hij vertelt dat ze makkelijk te pakken waren. Het water was niet diep.
En ik denk: arme vissen, we hebben jullie in een omgeving gestopt waarin je niet weg kon. Het was dus een oneerlijke strijd.