Er zit een heel grote spin boven onze eettafel. Zo groot hebben we ze eigenlijk nooit aan boord.
Ik maak een foto van hem en ga de volgende dag rustig in de roef zitten om met hem te babbelen.
Ik stel me aan hem voor en zeg: ‘Ik ken je omdat je in onze boot woont.’
Meteen krijg ik verbazing door dat een omgeving van iemand kan zijn.
Ik leg hem uit hoe het zit met het kopen van iets en je spullen erin zetten. Hier moet de spin over nadenken. Dan vraagt hij: ‘Ben ik in vijandig gebied?’
Daar moet ik op mijn beurt over nadenken en ik zeg dat dat niet zo is maar dat hij wel heel groot is.
‘Jullie zijn veel groter.’
Ik leg hem uit dat mensen vaak bang zijn voor spinnen.
‘Ik vraag me toch af of ik in vijandig gebied ben.’
Dan vraag ik hem wat hij hier in de boot doet en ik krijg door dat hij webben maakt. Ik vertel dat ik wel eens webben kapot maak.
‘O, doe jij dat. Daar komt ons voedsel in.’
Er komt een diepe zucht en we vragen ons af hoe we dit kunnen oplossen.
Ik zeg hem dat ik de nieuwe webben kan laten hangen en de oude kan weghalen.
‘Is dat een deal? Kan ik blijven leven?’
Ik vertel hem dat ik de enige ben die schoonmaakt maar dat ik niet weet wat de katten gaan doen.
‘Dan moet ik hoog blijven,’ is zijn commentaar.
Ik zeg dat ik het erg leuk vind om met hem te praten en dat ik mensen erover wil vertellen.
‘Ik heb niet zoveel met mensen. We staan erg ver van elkaar.’
Dan vraag ik hem wat hij van dit contact vindt en ik krijg door dat dit geen kwaad kan omdat we niet fysiek in elkaars buurt zijn.
Ik vraag hem of hij kan laten zien hoe hij leeft en ik krijg een soort cocon door. Een soort harnasje om zich heen. Hij laat zien dat hij in een heel laag bewustzijn leeft.
Hij vertelt dat hij lang niks kan doen en dan ineens veel lichamelijke actie kan vertonen.
Dan gaat hij eten en kan lange tijd weer niks doen.
‘Ik hou van donker en van rust. Ik hoef niet zoveel.’
Ik vraag hem of hij nog wat wil vertellen en krijg te horen dat hij niet wist dat wij het zo indeelden, dat een ruimte van ons is.
Ik bedank hem en hij vertelt dat hij weer wil rusten.
Ik maak een foto van hem en ga de volgende dag rustig in de roef zitten om met hem te babbelen.
Ik stel me aan hem voor en zeg: ‘Ik ken je omdat je in onze boot woont.’
Meteen krijg ik verbazing door dat een omgeving van iemand kan zijn.
Ik leg hem uit hoe het zit met het kopen van iets en je spullen erin zetten. Hier moet de spin over nadenken. Dan vraagt hij: ‘Ben ik in vijandig gebied?’
Daar moet ik op mijn beurt over nadenken en ik zeg dat dat niet zo is maar dat hij wel heel groot is.
‘Jullie zijn veel groter.’
Ik leg hem uit dat mensen vaak bang zijn voor spinnen.
‘Ik vraag me toch af of ik in vijandig gebied ben.’
Dan vraag ik hem wat hij hier in de boot doet en ik krijg door dat hij webben maakt. Ik vertel dat ik wel eens webben kapot maak.
‘O, doe jij dat. Daar komt ons voedsel in.’
Er komt een diepe zucht en we vragen ons af hoe we dit kunnen oplossen.
Ik zeg hem dat ik de nieuwe webben kan laten hangen en de oude kan weghalen.
‘Is dat een deal? Kan ik blijven leven?’
Ik vertel hem dat ik de enige ben die schoonmaakt maar dat ik niet weet wat de katten gaan doen.
‘Dan moet ik hoog blijven,’ is zijn commentaar.
Ik zeg dat ik het erg leuk vind om met hem te praten en dat ik mensen erover wil vertellen.
‘Ik heb niet zoveel met mensen. We staan erg ver van elkaar.’
Dan vraag ik hem wat hij van dit contact vindt en ik krijg door dat dit geen kwaad kan omdat we niet fysiek in elkaars buurt zijn.
Ik vraag hem of hij kan laten zien hoe hij leeft en ik krijg een soort cocon door. Een soort harnasje om zich heen. Hij laat zien dat hij in een heel laag bewustzijn leeft.
Hij vertelt dat hij lang niks kan doen en dan ineens veel lichamelijke actie kan vertonen.
Dan gaat hij eten en kan lange tijd weer niks doen.
‘Ik hou van donker en van rust. Ik hoef niet zoveel.’
Ik vraag hem of hij nog wat wil vertellen en krijg te horen dat hij niet wist dat wij het zo indeelden, dat een ruimte van ons is.
Ik bedank hem en hij vertelt dat hij weer wil rusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten