De waterslak

Ik vertel de waterslak dat ik hem op z’n kop in de vijver trof, met zijn huis naar beneden.
‘Ik was aan het eten’.
Hij laat spontaan zien wat hij allemaal kan: aan de oppervlakte eten, door het water bewegen, zich laten zakken als hij zich in zijn huis terugtrekt, omdraaien.
‘Ik glijd overal heen en langs,’ laat hij trots weten.
Ik vertel hem dat ik zag dat hij een heel klein mondje heeft.
‘Groot genoeg. Er komen steeds kleine beetjes binnen. Het gaat in en uit.’
In de winter was deze slak samen met drie grotere vissen binnen bij ons in een klein aquarium. Ik vraag hem hoe hij dat ervaren heeft.
‘Benauwd. Ik ben buiten meer gegroeid.’
Hij laat mij voelen hoe het binnen was en ik krijg het ook benauwd. Mis de frisse lucht en heb last van de strakke wanden van het aquarium.
Hij laat weten dat zijn wereld buiten een stille wereld is. Hij vangt trillingen op.
‘Buiten is meer relaxed, frisser, vrijer.’
Ik vraag hem hoe de vijver voor hem is en ik krijg door dat er genoeg in zit voor hem en dat het groot genoeg is.
Als ik hem het beeld laat zien van hem die op de kant kruipt, reageert hij: ‘Ik ben een waterslak. Ik moet in het water blijven.’
Hij laat zien dat het harde materiaal van zijn huis, dat eigenlijk een soort schelp is gezien de puntige vorm, in zacht water groeit. Hij is trots op zijn schelp.
Ik vraag hem of hij wel es helemaal in die schelp zit. ‘Ik kan daar rustig in blijven. Dan rust ik.’
Hij laat me merken dat hij dan een nauwelijks merkbaar bewustzijn heeft. Op een gegeven moment komt hij weer tot actie.
Nogmaals laat hij me voelen dat het leven onder water een verstilde wereld is. Hij geniet daarvan.
Als we het gesprek afsluiten, laat hij zien hoe hij in zijn schelp afzinkt naar de bodem en daar gaat liggen.