Het is een hele zorg en ook een heel theater. Henkie eet niet uit zichzelf dus moet zijn bekkie iedere paar uur opengetrokken worden om er krekels in te laten verdwijnen.Het vangen en doden van de krekels is ook niet altijd makkelijk. Er lopen er inmiddels minstens vier los in het schip.
Contact maken via de diercommunicatie gaat me niet heel makkelijk af.
Dat wil zeggen: ik begrijp niet waarom ik ‘zijn bekkie niet open kan praten’. Tot ik besef en accepteer dat je niet alles naar je hand kunt zetten met deze vorm van communiceren.
De winst van mijn pogingen is volgens mij dat er kosmische hulptroepen rondom Henkie zijn die goed voor hem zorgen in het voor ons onzichtbare. Henkie zelf is erg rustig en vertoont niet het zenuwachtige vogelgedrag als er mensen zijn. Hij komt altijd meteen naar buiten gewaggeld als het hokje open gaat.
Op woensdagavond zie ik vijf zwaluwen bij ons schip. Die heb ik hier nog nooit gezien. Als ik weer binnenkom vraag ik of de anderen op die plek wel eens zwaluwen gezien hebben.
Er wordt vermoeid gereageerd: ‘Nee, natuurlijk niet. Jij ziet nu ineens overal zwaluwen.’
Als ik contact maak met de vogels buiten, hoor ik dat ze wilden laten zien dat ze weten dat er een jonge zwaluw bij ons binnen is.
Vanaf donderdagochtend eet Henkie uit zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten