De jonge zwaluw (12)

Henkie is weg.
Mijn man wilde hem vliegles geven.
Ik vond dat hij nog zo lekker bij me zat en vond het eigenlijk niet nodig.
Maar het was lekker weer en ach ja, oefenen kan geen kwaad.
Ik vond wel dat mijn man hem dan maar op moest gooien.
Onder toeziend oog van de hond ging Henkie de lucht in.
Hij fladderde en fladderde en fladderde en kwam steeds hoger en steeds verder.
Als een prachtige, volleerde zwaluw vloog hij met grote snelheid weg.
Hij maakte een bocht, vloog met een grote boog naar ons schip, vloog daar overheen en verdween toen uit ons zicht.
We keken elkaar beduusd aan.
Mijn man feliciteerde onszelf terwijl ik alleen maar kon stamelen dat Henkie echt weg was.
We keken nog even of hij niet per ongeluk een landing had gemaakt in het water maar we zagen niks.
Binnen het uur begon het te regenen en te onweren. Maar na een half uur was dat over. De zon schijnt nu.
De krekels hebben de vrijheid gekregen, Henkie’s nachthokje is opgeruimd, mijn trui zit in de was.
We gaan ons geen zorgen maken om Henkie. We gaan ervan uit dat alles helemaal goed gaat en dat hij een groep vindt waarmee hij naar Afrika kan vliegen eind augustus/begin september.
Het is een raar idee dat het vogeltje dat anderhalf uur geleden nog in de beschutting van mijn trui zat de aankomende twee jaar de grond niet zal raken. Zwaluwen vliegen maar door. Heel fascinerend.
Precies twee weken geleden, ook op zondag rond hetzelfde uur, had mijn man de jonge zwaluw gevonden.