Ik vraag de vleermuis of hij wat van zichzelf kan vertellen en krijg zijn lichaam door: heel teer en fijngevoelig met een ingewikkeld maar fijn besturingssysteem.Hij vertelt trots dat ze korte, scherpe bewegingen kunnen maken. Ze kunnen meteen stoppen in de lucht en zich omdraaien.
Hij laat het mij ook ervaren en de abruptheid van de bewegingen doet aan de kermis denken (en daar houd ik niet zo van).
Ik vraag hem of hij het prettig vindt.
‘Wij worden geleid. Er zit niet zoveel vrije wil bij. Wij vliegen functioneel.’
Als ik hem in beelden vraag of dat betekent dat er niet veel ‘joyriding’ bij is, spreekt hij me niet tegen.
‘Daarna rusten we,’ vervolgt hij. ‘Dan zitten we erg diep in onszelf opgesloten. We zijn dan behoorlijk afgesloten.’
Hij laat me een enorme donkere diepte in zichzelf zien die niet beangstigend is maar uitnodigt om te onderzoeken.
Ik vraag hem wat voor wijsheid hij met zich meedraagt en hij kijkt me taxerend aan.
‘Ik wil wel dingen met je delen. Er zijn veel veranderingen gaande. Wacht ze maar af. Alles op z’n tijd.’
Met die woorden moet ik het doen.
Ik vraag hem wat hij van dit gesprek vindt.
‘Je kunt veel verder, dieper met ons gaan,’ antwoordt hij.
Ik protesteer en sputter en leg hem uit dat deze verhalen er bij een aantal mensen (net) ingaan maar dat ik moeilijk kan aankomen met diepzinniger dingen vanuit de dieren.
‘Verhalen voor gevorderden?’ oppert hij.
Daarop laat hij me nogmaals de enorme diepte binnenin zich zien.
Ik heb het vermoeden dat ik deze vleermuis nog eens ga benaderen en raadplegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten