Gisterochtend zag ik een reiger die met veel kabaal achtervolgd werd door twee meeuwen.
Een mooi experiment om te kijken of ik kan achterhalen wat er aan de hand was.
De reiger geeft meteen door dat hij op hun terrein zat.
‘Zeker bang dat ik eten meeneem,’ bromt hij.
‘Zij met hun grote mond. Ze willen me bang maken en wegjagen. Het is beter dan te gaan.’
De meeuwen hebben er hun eigen kijk op: ‘Hij met z’n langzame lijf! Maar hij eet wel veel. Hij staat daar maar te staan. Wij vliegen veel meer.’
Ik kan er niet goed achterkomen of de commotie is ontstaan doordat de meeuwen misschien een nest in de buurt hadden.
Na even doorvragen krijg ik toch de indruk dat dit wel het geval is.
‘De reiger moest weg. Het maakt hem niet uit wat hij eet maar ons wel. Wij verdedigen ons nest. Hij ziet het als eten, niet als meeuwtjes.’
Rond het hele gesprek zit nog steeds commotie en ergernis. Kennelijk heeft de reiger (onbewust?) toch grenzen overschreden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten