De vos

Deze vos is in de Ardennen gefotografeerd.
Hij laat zich aan me zien als een sluw dier dat steeds rondloopt. Hij kijkt aandachtig mijn richting uit.
Ik zie dat ie nogal laag loopt, een beetje door zijn poten heen, lijkt wel en ik vraag waarom dat is.
‘Wij moeten altijd op onze qui-vive zijn,’ zegt hij. ‘Overal kan gevaar zijn én eten.’
Ik vertel dat vossen wel geschoten worden.
Dat is een rotstreek, vindt hij. Geen eerlijke strijd.
‘Van zo’n afstand kunnen wij ons niet verdedigen. Zo is de natuur niet. Daar is het sterk tegen sterk.' Hij bedoelt dat het een eerlijke strijd is waarbij elk dier de kracht gebruikt die hij heeft meegekregen.
‘Een geweer is zo laag …,’ vervolgt hij.
Ik vertel hem dat er in de Ardennen gezegd wordt dat een vos niet lekker is omdat hij zo’n alleseter is.
‘Dat interesseert me niet. Onze vacht is mooi.’
Ik vraag hem wat hij zelf eet en krijg fazanten door en andere van dat soort vogels.
Op mijn vraag of hij ook bij mensen wat komt halen, antwoordt hij: ‘Als het moet komen we bij mensen maar liever niet. De energie rond mensen en hun bouwsels is niet fijn. Liever lekker eten zoeken in het vrije veld en het bos.’
Hij laat me zien dat hij altijd heel alert is: laag, hoog en in de verte houdt hij in de gaten.
Degene die de foto had gemaakt vroeg zich af of hij bij familie rondliep.
‘Nee, ik loop alleen. Ik leg grote afstanden af. Ik houd van actie en beweging.’