Het aangereden hert

Iemand mailt dat ze anderhalve week geleden zag hoe een hert door een auto werd aangereden. Ze is naar het hert toegegaan en heeft samen met een andere vrouw die stopte 112 gebeld. De vrouw die me mailde heeft gewacht tot een boswachter kwam om het hert op te halen. De man was helemaal verbaasd dat iemand bij het dode lichaam bleef wachten.
De vrouw schrijft dat ze nog steeds verdrietig wordt als ze aan het aangereden hert denkt en vraagt mij contact op te nemen.
Ik ben eerst naar het moment van het ongeluk gegaan en voel daar vooral verwarring. Ik krijg het gevoel of ze steeds in en uit haar lijf ging, als een soort elastiekje. Alsof ze wilde opstaan, wat niet ging. Kennelijk was het lichaam echt onbruikbaar en had ze dat besef nog niet helemaal.
Dan geeft ze het gevoel alsof mensen over haar lichaam gebogen staan (ik weet niet of dat fysiek is of alleen met hun energie). Dat maakte haar lichaam voor haar afgesloten terrein. Nogmaals krijg ik verwarring door. Het lijkt ook of ze geschrokken was van mensen zo dicht op haar. Dat geeft ze door als veel zwaarte, laag bij de grond. 'Ze keken naar mijn lichaam maar ik was hoger.'
Ze had graag dat de mensen wat meer afstand van haar lichaam hadden gehouden zodat ze zich minder gevangen voelde. Ze had graag wat meer ruimte om het lichaam gehad.
Maar er is ook verbazing: 'Ze hebben mij niet gezien. Alleen het lichaam. Er was geen ontmoeting met mij.'
'En toen?' vroeg ik.
'Ik ben gegaan. Ik ben vrij. Met mij gaat het goed. Ik heb me hervonden na de eerste verwarring.'
Ik vertel het hert dat de vrouw nog steeds verdrietig is om het gebeurde en ze reageert verbaasd: 'Ze ként me niet.'
In een opwelling stel ik voor om even bij de vrouw in huis te gaan kijken en ze ziet de vrouw en haar hond. Meteen legt ze een link: 'Ze is bang voor de dood. De dood is een overgang. We gaan altijd door. Soms in het fysieke maar meestal niet.'
Ik zeg nogmaals dat de vrouw toch nog steeds verdrietig is om haar dood.
'Nee,' corrigeert ze, 'Om het begríp dood. Het gaat niet om mij. Ik was geen onderdeel van haar leven.'
Ik vraag of ze de vrouw nog wat te vertellen heeft.
'Zie het lichter. Zie alles als een lange lijn. Het fysieke leven op dit moment is een blokje op die lijn.'
Het hert geeft door dat ze zich heerlijk ruim en licht voelt.
Als laatste beeld geeft ze een traan door die in het hart van de vrouw valt. Dat begrijp ik niet en ik vraag naar de betekenis. 'Zie het als een genezende traan in haar hart.'

De vrouw reageerde op dit bericht: "Ik herken het wel. We stonden ook dicht bij haar, eerst ik met die vrouw en later alleen. Ik voelde haar spirit ook niet omdat ik zo geraakt was. Ik kon alleen naar haar lijf kijken.
Wel vind ik het confronterend dat ze zegt dat ik haar helemaal niet ken dus dat ze mijn verdriet niet snapte en dat het niet om haar ging. Het klopt wat ze zegt. Ik ben heel bang voor de dood, ook en vooral als eerste voor de dood van mijn hond, ondanks dat ik weet dat de liefde en het contact blijft.
Pfoe, wat mooi. Dank je wel voor het kijken."