De gevallen roek

Een lezer van deze blog stuurde deze foto van een roek op. Het dier was in gevecht met vijf andere roeken, viel naar beneden en kon niet anders dan zitten op deze tak. Het kostte de vrouw erg veel moeite om de dierenambulance te laten komen (zelf kon ze niks doen omdat ze net een prachtige dochter had gekregen). Aan mij de vraag, een aantal weken later, hoe het met de roek zou gaan.
Het eerste dat ik hoorde was dat het domme pech was en dat de anderen heus niet sterker waren. Ik merkte boosheid en verzet dat ze meegenomen was. Daarna zag ik een grote kooi, met andere vogels. Het was mij onduidelijk of ze nog in die kooi zat (wat dus zou betekenen dat ze niet opgeknapt was) of dat het zo’n indruk gemaakt had dat ze het er nog over had. Als ik het op de datum van de dag van het gesprek zette, zag ik steeds die grote kooi.
Maar het was te vaag dus ik vroeg de vrouw of zij achter meer informatie kon komen. Na veel moeite werd het haar duidelijk dat de vogel naar de vogelopvang was gebracht: “Ze gaven aan dat hij (ze wisten niet of het een mannetje of vrouwtje was) eerst ter observatie in een kleine kooi had gezeten. Aangezien ze geen zichtbare verwonding konden waarnemen (hij had geen gebroken vleugel) hebben ze hem in een grote volière gezet met andere roeken, kauwtjes en kraaien. Hij is na een paar dagen toch doodgegaan alleen weten ze niet wat de oorzaak hiervan is geweest. Hij had ook geen verwondingen van een mogelijke aanval van andere vogels in de volière. Ze vonden het ook raar dat hij zomaar met een gevecht uit de boom was gevallen. Dat zou bij roeken echt niet gebeuren. Wellicht is het zo dat het gewoon een “oude” roek is geweest die al iets onder de leden had en daardoor de klap op de grond maakte.”
Uiteraard zoek ik weer contact met de roek en vraag haar waarom ze niet verteld heeft dat ze dood is (natuurlijk stom van mij om die vraag niet gesteld te hebben, maar dat terzijde).
‘O,’ hoor ik, ‘Is het afgelopen? Hoef ik hier niet meer te zijn?’
Ik leg uit wat ik gehoord heb en hoor van haar dat het beter is zo. In een beeld zie ik dat ze zich terugtrekt uit haar lijf. ‘Ik dacht dat ik nog gebonden was aan het lichaam. Ben nogal een doorzetter. Nu kan ik gaan.’
Ik zie haar licht worden en ‘wegvliegen’. Ze laat mij nogal perplex achter. Ik weet van mensen en huisdieren dat de dood zo snel kan komen dat ze het zich niet realiseren. Nu maak ik dus mee dat dit ook een vrij dier kan overkomen! Voorzichtig vormt zich een beeld van nóg meer zielen die hier blijven rondhangen … het is vast heel druk om ons heen …