Op een morgen zie ik een heel lange rij kleine visjes langs zwemmen. Het houdt maar niet op! Terwijl ik met veel plezier zit te kijken hoe ze in het ochtendzonnetje zwemmen zie ik ineens dat één visje zich omdraait. Een aantal visjes zwemt even door, de oude koers volgend maar dan ineens draaien alle volgende visjes zich om en zwemmen achter het ene visje aan.Drie dagen later ben ik op een avond waar een inspirerend spreker de zaal goed mee heeft. De volgende dag schrijft een kritische toehoorder/denker een blog. De reacties daarop leiden o.a. naar het onderwerp Blindelings volgen van mensen.
Het maakt mij erg nieuwsgierig naar de visjes: waarom veranderde het visje de koers en waarom volgden de anderen het ene visje? Kunnen wij mensen iets hebben aan het antwoord?
Als ik het de visjes voorleg, hoor ik dat het allervoorste visje op een gegeven moment wat uitstraalt naar achteren. De vissentamtam! De situatie moet veranderen. De plek is niet goed of er is alarm. Het signaal gaat naar achteren om de andere vissen te redden.
Ik zie het signaal als een pijl de school vissen in trekken en vraag uiteraard waarom dat ene visje het oppikt, terwijl het signaal ook langs de anderen ging. Ik hoor de (in dit geval wat wonderlijke) opmerking: ‘Het haakte bij één visje aan. Die maakt het verschil.’
Blijft natuurlijk de vraag wat er gebeurt als het voorste visje het mis heeft, en daardoor alle visjes de verkeerde kant op stuurt. In de bek van een snoek, bijvoorbeeld. Dat gebeurt kennelijk regelmatig. Waar denk je anders dat snoeken van leven?
BeantwoordenVerwijderenWeet je Bart, het is wel erg normerend om te denken in goed en fout. Ik denk dat niets zo zwart-wit is en dat we er niks aan hebben om zo te oordelen. Het leven is intrigerend en laat ons steeds weer iets nieuws zien. Als mensen kunnen we keuzes maken en hebben we onze eigen verantwoordelijkheid. Misschien is dat wat je bedoelt, dat we onze eigen verantwoordelijkheid voor ons eigen leven moeten nemen in plaats van blindelings achter iemand aanlopen. Dat ben ik wel met je eens. Maar we kunnen ons toch wel laten inspireren door anderen en door elkaar? Wat is daar mis mee?
BeantwoordenVerwijderenHallo Piek,
BeantwoordenVerwijderenWat inspirerend om je verhalen te lezen.
Geweldig dat je de boodschap van de dieren een stem geeft.
Sun Bear, noord-amerikaans medicijnman die leefde van 1929-1992 schreef:
"We nodigen jullie uit om ogen en oren, jullie gedachten en harten te openen en het magische te herkennen dat ons voortdurend omgeeft. In onze huidige tijd is men geneigd om de aarde als louter
decor voor het menselijk doen en laten te zien. En om mineralen, planten en dieren alleen als dienaren van de mens te zien. We zijn vaak
allang vergeten dat ze ook onze leraren kunnen zijn voor wie het menselijk hart zich te lang heeft afgesloten.”
Jij doet dat prachtig en brengt het in de wereld. Dankjewel daarvoor!
hartelijke groet,
Josien Krosenbrink