maandag 20 februari 2012

Hoor de dieren: de zeehonden












Thuisgekomen na een bezoek aan Ecomare op Texel maak ik via de diercommunicatie contact met een aantal zeehonden die daar opgevangen worden op dit moment. Hun reacties op het feit dat ze zijn gered zijn zo anders dan ik verwacht had, dat ik twee keer vraag of ik het goed heb gehoord. Maar ik schijn het goed begrepen te hebben.

De eerste zeehond bij wie ik informeer zegt dat hij een heel vlak leven heeft. Hij leeft onder zijn kunnen, doet alles langzaam en voelt zich klein. Hij past zijn snelheid aan aan het verblijf waarin hij losgelaten is. Zo vlak leven is niet des zeehonds, laat hij weten. ‘Doodgaan was ook goed geweest.’ Hij gaat een stapje verder: ‘Zeg maar dat ze me ook hadden mogen laten liggen. Dit is een inbreuk op mijn leven.’
Hij vindt dat er veel te veel stress en daadkracht rond mensen hangt. Ik vertel hem dat mensen hen vinden en meenemen omdat ze niet tegen hun doodsstrijd kunnen. ‘Dat is hun probleem,’ vindt de zeehond. Hij laat zien dat de lage energie die hij nu heeft niet past bij een gezonde zeehond. Hij zit in een continue cadans. Dat wat ik met mijn ogen als heerlijk relaxed zwemmen had gezien, lijkt iets waarmee hij niet kan stoppen en waar hij geen verandering in kan aanbrengen.

De tweede zeehond die ik spreek, is boos. Het aanspoelen was funest. Dat mensen hem bekijken vindt hij veel te indringend: ‘Het is niet natuurlijk om je te laten bekijken. Je moet de vrijheid hebben om weg te gaan.’ Op het moment dat ik er was had deze zeehond geen water omdat het niet lukte zeewater in het bassin te pompen. Zodoende kon de zeehond niet wegduiken. Ik krijg door dat mensen moeten ophouden met deze poppenkast en de zeehonden met rust moeten laten.

De jonge zeehondjes vragen waar hun moeder is. Dan hoor ik dat gezonde zeehonden niet aanspoelen. Het is een natuurlijke selectie. Redden en in hokken stoppen vinden ze geen redden. Continue opvang… brrr! ‘Wij zullen weer het eerst uitvallen als we teruggezet worden,’ weten ze.
Ik vertel hoe mensen tegen hen aankijken als ze gevonden worden: hun grote ogen, hun hulpeloze lichamen op het strand, de geluiden die ze maken. Het nodigt uit tot redden en ik kan me voorstellen dat mensen hun gedrag interpreteren als een vraag om hulp. De zeehonden laten zien dat er twee lagen zijn: het fysieke en het hogere. Zoals een prooidier gaat rennen voor zijn leven maar zich erbij neerlegt als hij gegrepen wordt, is het bij deze zeehonden ook. Ze zijn geboren in de vrije natuur en daar zijn bepaalde wetten. Een gezonde populatie moet sterk blijven en dan zijn er uitvallers.
‘Jullie worden geholpen vanuit een goed doel,’ zeg ik.
‘Misschien is dat niet zo. Bij ons zijn andere wetten. Er is een mensen- en een dierenwereld. Verwar ze niet met elkaar. Wij zijn niet bang voor de dood. Wij zien het geheel.’

Ik ben werkelijk verbijsterd door wat ik doorkrijg van deze dieren. Denk je het goed te doen als mens, vinden de zeehonden zelf dat er een natuurlijke selectie hoort plaats te vinden. Ik praat er met iemand over en die vertelt dat er een hele discussie bezig is over het al of niet opvangen van zieke en aangespoelde zeehonden. Wat mij betreft mogen de dieren meepraten. Hoor de zeehonden!

1 opmerking:

  1. hier lopen de meeste dieren tegen aan die worden opgevangen, gevangen gehouden in huis of in stal. de mens wil redden voor hun eigen gevoel asiels worden door ons instant gehouden. zo bevestigen we onze reddingsdrift (ik persoonlijk ben nog niet zover om aan te kunnen zien de natuurlijke selectie ) en heb zelf ook paarden en honden. maar als praat met hen is dat heel confronterend
    en begrijp de dieren voor 100%

    BeantwoordenVerwijderen