De slakken

Op een dag stelde ik een slak een vraag: ‘Hoe zijn jullie hier gekomen?’
En ik kreeg een opmerkelijk antwoord terug: ‘Wij zijn er gewoon.’
Het is nu een aantal maanden later en ik kan niet anders dan geloven dat de slak gelijk heeft: ze zijn er gewoon.
Een jaar of twee nadat we een tuin op ons schip hadden gemaakt, kwamen de eerste slakken bij ons op bezoek. Met huis en al kwamen ze door de raampjes naar binnen. Soms bleven ze met hun huis steken als de ramen op een kiertje stonden. Ik heb ze altijd vriendelijk buiten gezet.
Maar er zijn nu periodes dat ik (sporen van) naaktslakken zie. En dat gaat me echt te ver. Die dieren kunnen door elke kier en spleet, lijkt wel. Tijd voor een gesprek.
‘Wat doen jullie hier binnen?’ vraag ik de groep.
‘Wij leven. Wij eten.’ En ook deze groep slakken zegt: ‘We beginnen klein. Door eten groeien we.’
Ik gooi ‘m er maar meteen in en zeg: ‘Wij vinden slakken in ons schip vies.’
‘Dat is een standpunt,’ klinkt het rustig.
Met zulke slakken kun je geen oorlog voeren … Toch vertel ik ze dat ik het echt niet vind kunnen en dat ik ze echt niet binnen wil hebben. Maar ik begrijp ook dat ze niet zomaar een weg naar buiten kunnen vinden. Bovendien hebben zij er geen moeite mee hier binnen te zijn en is het dus niet hun probleem.
‘Ik ga jullie er toch uitzetten als ik jullie zie, winter of niet,’ zeg ik.
We nemen een aantal opties door. Momenteel is de grond bevroren en kan ik ze niet buiten zetten omdat ze geen plekje in de grond kunnen maken waar ze zich kunnen nestelen. Tot die tijd kunnen ze ervoor kiezen om zich niet te vertonen. De vuilnisbak vinden ze niet fijn. Ze houden niet van korrelige dingen. Het water vinden ze wel een optie. Als ze daarin gegooid worden, krijgt hun lichaam op een gegeven moment teveel water en worden ze één met het water. Het komt op mij over als een overvloeien van het een in het ander.
Ik zeg de slakken dat ik dat zal doen als ik er weer een zie. Maar ik benadruk dat het mijn voorkeur heeft dat ze verdwijnen. En zich alsjeblieft niet gaan voortplanten als het lente wordt.
Drie dagen na dit gesprek trof ik het kleinste slakje dat ik ooit gezien had. Het bevestigt het idee dat slakken er gewoon zijn en klein beginnen. Helaas zal dit slakje opnieuw moeten beginnen want ik heb me aan mijn woord gehouden …