tag:blogger.com,1999:blog-75643548420200624232024-03-13T12:13:08.521-07:00Praten met vrije dierenPiek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.comBlogger285125tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-10158603749763171402015-11-09T01:56:00.001-08:002015-11-09T01:58:26.977-08:00Een gans wil maar één ding...
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Naar aanleiding van het
vogelvrij zijn van ganzen in grote gebieden in Nederland, maak ik contact met
de ganzen.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De ganzen laten zien dat
ze erg moeten opletten.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Tegen geweren kunnen ze
geen weerstand bieden. Ze weten niet wanneer de kogels waarvandaan komen. Het
enige dat ze kunnen doen is opvliegen en wegwezen. Ik begrijp dat niet alle
kogels doeltreffend zijn en dat er gewonde ganzen zijn.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De gehavende groep gaat
verder.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ganzen hebben rust
nodig. Door het opvliegen, het waakzaam en in staat van alertheid zijn, verbruiken
ze teveel energie. Dit geldt niet alleen voor jagers, maar ook voor mensen (met
honden) die in de buurt komen.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De ganzen pakken hun
leven wel weer op. Maar ze zijn opgefokt. Dat geeft steeds wat meer stress.
Letterlijk een opgejaagd gevoel.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Wat ik begrijp, is dat
het doodschieten van ganzen niet eens effectief is. Want de ganzen zorgen zelf
voor aanvulling van de groep. Als dat niet meer gaat, is het desastreus voor de
ganzen. Kennelijk moet er een bepaalde ganzenmassa zijn.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik vraag de ganzen hoe
ze tegen deze schietproblematiek aan kijken en krijg een duidelijk antwoord
terug: het tolerantie vraagstuk ligt bij de mensen, niet bij de ganzen.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Een gans wil maar één
ding: gans zijn.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">En dat ze goede plekken
uitzoeken is heel logisch: het is behoud van de soort.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Overigens vinden de
ganzen dat ze ook wat teruggeven, ze bemesten de grond.</span></div>
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-41077807452686983272013-11-04T02:03:00.001-08:002013-11-04T03:20:57.346-08:00Darren, de troubadours onder de bijen<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">In de reguliere imkerij
wordt kunstraat gebruikt. De bijen bouwen deze voorgevormde cellen uit met
eigen was en de eitjes die gelegd worden in deze cellen groeien uit tot
werksters. De reguliere imker hangt op een gegeven moment een of twee bouwramen
in de kast. Dit zijn lege ramen en de bijen hebben nu vrije bouwkeus. Wat gaan
ze doen? Ze gaan grotere cellen bouwen, darrenraat. Darren zijn mannelijke
bijen en zij blijven drie dagen langer in popstadium dan de werksters. Voor de
varroamijt is dit een ideale situatie want die plant zich voort in de gesloten
cellen. Drie dagen langer in het popstadium wil zeggen meer varroamijten. Wat
doet de imker? Als de bijen de cellen verzegeld hebben, pakt de imker het raam
en snijdt de darren in popstadium eruit. Opgeruimd staat netjes.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik ben een brave
leerling maar dit stuit me tegen de borst. Waarom bouwen bijen darrenraat zodra
ze de kans krijgen? Wat voor functie hebben darren dat bijen meteen darren gaan
kweken als ze de vrije keus hebben?<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik heb deze vragen aan
de bijen voorgelegd. Tot mijn grote vreugde hoorde ik dat darren de ‘troubadours’
zijn onder de bijen, de ‘verhalenvertellers’. Het is inderdaad waar dat darren
niet gebonden zijn aan één kast, in tegenstelling tot werksters en de koningin.
Een werkster komt een vreemde kast niet in en de koningin heeft in haar leven
één uitje, dat is haar bruidsvlucht. Daarna blijft ze in de kast en doet haar
taak. Als ze mazzel heeft, mag ze zwermen met dat deel van het volk dat ervoor kiest met haar te vertrekken. Als ze
pech heeft, dan wordt ze van de ene kast in de andere overgezet met een willekeurige
groep bijen.</span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Darren komen dus plezier
brengen in de kasten! Ze ‘vertellen’ over de buitenwereld, ze verbinden
verschillende volken en omgevingen aan elkaar. Ik kreeg van de bijen door dat
de werksters de darren graag voeren. Ons wordt geleerd dat darren lui zijn en
niet zelf kunnen eten. Dat kunnen ze ook niet, net zo min als dat ze kunnen
steken.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik kan me helemaal
voorstellen dat bijen darrenraat gaan maken als ze de kans krijgen. Wie wil er
nu geen plezier? De werksters werken, werken en werken en kunnen toe met een
half uur slaap per dag. Kennelijk zijn de darren een welkome afleiding en is de
luchtigheid die ze brengen van belang. Darren ondersteunen de werksters op hun manier en in
vrije bouw is dit ook te zien: darrencellen worden aan de onderzijde en de
buitenkanten van de raat gebouwd. De natuurlijke imkers noemen dit ‘de huid’
van de imme (bijenvolk).<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Als reguliere volken de
vrijheid krijgen om zelf te bouwen (natuurbouw, zonder voorgevormd raat) dan
bouwen ze de eerste drie jaren veel darrenraat. Ook dat kan ik me voorstellen:
er is wat in te halen. Als er verder niet op ingegrepen wordt en de bijen
worden daar meerdere jaren in bevestigd, dan vormt zich vanzelf een natuurlijk
evenwicht.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Als de bijen beginnen
met zich voor te bereiden voor de winter, komt er een moment dat de darren niet
meer welkom zijn. Oneerbiedig wordt dit de darrenslacht genoemd. Ik vraag de
bijen naar dit fenomeen en hoor dat de winter een ‘serieuze zaak’ is en dat de
darren daar niet bij horen. Zij hebben hun taak volbracht en mogen weg. De winter
is een moment van inkeer. Van overleving. Van stilte. En van verbinding. Wat ik van
de bijen begrijp is het zelfs zo dat ze in andere sferen kunnen vertoeven. Een
andere keer ga ik ze vragen wat ze daar doen.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwck9Hd_D9z8OOeic-iLwrg4F9IeAH7O7hfCX0_jHJlaBxppB6uPaHbiR-DdLuPMbOuumY9koPmFGRjMUnZv3Vq3XEL0yREDDMFpbHoDgKTaB9hVnKnFvsT8C2Ta2F_16Hoywsjy3yRk8/s1600/zwerm+2+12+augustus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwck9Hd_D9z8OOeic-iLwrg4F9IeAH7O7hfCX0_jHJlaBxppB6uPaHbiR-DdLuPMbOuumY9koPmFGRjMUnZv3Vq3XEL0yREDDMFpbHoDgKTaB9hVnKnFvsT8C2Ta2F_16Hoywsjy3yRk8/s320/zwerm+2+12+augustus.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpvXRfeZpHOPIjJ5oKVSBoHNKLBTovEWv8iUDVoNITqY4pAl8QcW-TRlGh7iQ8vh6eoELxrTqJhfCsPdFPBTKJkveF6pcYkGpCVgaDaNtQgzc3N4xnCe2NXMCgXOPoUeDoK9NUq36R2S0/s1600/zwerm+2+12+augustus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><o:p></o:p></span> </div>
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-76998179179139394972013-06-25T01:08:00.001-07:002013-07-19T00:45:39.320-07:00Geweld aan natuur<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De natuur in de
uiterwaarden bij ons langs de IJssel heeft de afgelopen weken geleden onder het
hoge water dat normaal gesproken niet voorkomt in dit jaargetijde. Een heleboel
insecten zijn verdwenen waardoor vogels geen voedsel hadden, broedgebieden zijn
ondergelopen, hazen en muizen moesten hun holen (met jongen?) verlaten. Op een
langsvarende kano sprongen in no time allemaal mieren, die op de hoogste grassprietjes
waren geklommen, blij met de onverwachte komst van de langs glijdende kano. Nesten
van oeverzwaluwen liepen vol water, waardoor zij broedterrein moesten zoeken in
bouwgebied.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Terwijl het water zakte,
waren er veel visjes die niet meer naar de IJssel konden zwemmen en zij waren
dankbaar voedsel voor diverse vogels.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Op de dijk, met z’n
lange gras en bloemen, vonden konijnen en mussen hun plek. Elke keer als
Sjaantje en ik er liepen, genoten we van de dieren en ook van de hommels, bijen
en vlinders die zich tegoed deden aan de bloeiende planten.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">En ineens, in één middag
van afwezigheid, is de hele dijk kaal gemaaid!!<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Alle beschutting, alle
voedsel is in één keer verdwenen!<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Waarom is er omwille van
de dieren niet gefaseerd gemaaid? Waarom moet alles, na die tegenslag van het
hoge water, ineens weg? Welk kortzichting brein zit daarachter? Wie voert
zonder nadenken zomaar opdrachten uit die funest zijn voor de natuur?<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ik ben werkelijk
verbijsterd door ons mensensoort… zoveel geweld tegen de natuur door
stompzinnigheid. Dit is aan dieren en de planten niet meer uit te leggen.</span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimWzVLJgoU_DkaltwzZX0hRSQgvWEZ-CXD_ZQpyaPq2t2lTkr2TeaCqGhMm3kiq8v1SA6plqYbwpu7vWBfzbdZimD_Xu-Is37OIXz2ZbmgjEdNyFyPefsJwlpz9JzW-G0cE_kDUPBJNn4/s1600/DSC_4518.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimWzVLJgoU_DkaltwzZX0hRSQgvWEZ-CXD_ZQpyaPq2t2lTkr2TeaCqGhMm3kiq8v1SA6plqYbwpu7vWBfzbdZimD_Xu-Is37OIXz2ZbmgjEdNyFyPefsJwlpz9JzW-G0cE_kDUPBJNn4/s320/DSC_4518.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyodnkRIRdty_8iFaDsEtnICAuAXXglQ_UMHbWuwOY8j_07Rg88yRQP_oRfaVubAEFOJI2QFBxR5BWUWkdNHoLrGn0BOyZTUFWX6NMG8MaMdH-RdX4M9Ux00oXV-ie-nXJdMmtkYLkcx8/s1600/DSC_4538.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyodnkRIRdty_8iFaDsEtnICAuAXXglQ_UMHbWuwOY8j_07Rg88yRQP_oRfaVubAEFOJI2QFBxR5BWUWkdNHoLrGn0BOyZTUFWX6NMG8MaMdH-RdX4M9Ux00oXV-ie-nXJdMmtkYLkcx8/s320/DSC_4538.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgElFv2LtE7vCaDKVwja9hdWKhBZABjiGD3IYVlE8CGCqqm8HlKkKrHW4kkjDW2eE6T76KhbzM6Byj5yg2iKfQFgcgTSVkZXtJ3pMes3Z1_RvJqtAmnwC14N2z96vgmc28vJm_VMym9Qyo/s1600/DSC_4522.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgElFv2LtE7vCaDKVwja9hdWKhBZABjiGD3IYVlE8CGCqqm8HlKkKrHW4kkjDW2eE6T76KhbzM6Byj5yg2iKfQFgcgTSVkZXtJ3pMes3Z1_RvJqtAmnwC14N2z96vgmc28vJm_VMym9Qyo/s320/DSC_4522.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhorRg8GrIc9G6ZUUfaQThXvCeZDf5aCnLgOxVwkweWEiAdneVLDdoRFRfrwPR4tJ2o3H6Fo1CXsy9BDqO1chJpkhG1wii788Q74j9uhNu8fWMRV1gNyk8ZLgiUnXdDJUW9YN2ouEPbauc/s1600/DSC_4513.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhorRg8GrIc9G6ZUUfaQThXvCeZDf5aCnLgOxVwkweWEiAdneVLDdoRFRfrwPR4tJ2o3H6Fo1CXsy9BDqO1chJpkhG1wii788Q74j9uhNu8fWMRV1gNyk8ZLgiUnXdDJUW9YN2ouEPbauc/s320/DSC_4513.JPG" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><o:p></o:p></span><br />Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-13703614407483105842013-02-09T09:17:00.000-08:002013-02-09T09:57:22.034-08:00Garra Rufa aan het werk voor mensen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizkI2kdUlA3eXKRGldwOT0F2UswqSBNl-cOwCRjpLczeZqhc8MBsGtYlxboAS0GUqUSgd-cErDfL1Cn3JHyOPdh8VLbppYWZYo8t7QIgKUZuEvpoIaEjkCSIkYeXV0wePX4klTyOVleh8/s1600/visjes+alleen.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="225" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizkI2kdUlA3eXKRGldwOT0F2UswqSBNl-cOwCRjpLczeZqhc8MBsGtYlxboAS0GUqUSgd-cErDfL1Cn3JHyOPdh8VLbppYWZYo8t7QIgKUZuEvpoIaEjkCSIkYeXV0wePX4klTyOVleh8/s400/visjes+alleen.JPG" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdXF7ApeRivfK6-8UCgQ8fR9gsrCeNge-Y7OjjbY0Be4HmPA7n_vNfoV4B-Pq3HbDxHWIdzTqXDihb-7oZYVD8US0dNg2cmU3J7cO8R4uJ26jAOIWnvsNj8beMNtds-Bo354bLnuKXNA/s1600/foto%2527s+visjes.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="225" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdXF7ApeRivfK6-8UCgQ8fR9gsrCeNge-Y7OjjbY0Be4HmPA7n_vNfoV4B-Pq3HbDxHWIdzTqXDihb-7oZYVD8US0dNg2cmU3J7cO8R4uJ26jAOIWnvsNj8beMNtds-Bo354bLnuKXNA/s400/foto%2527s+visjes.JPG" /></a></div>Schrijven over de vissoort Garra Rufa past niet helemaal op deze blog omdat het geen vrije dieren zijn. Maar toch voeg ik het aan deze blog toe. Een zijstapje, zeg maar.
Garra Rufa worden gebruikt om voeten en handen te ontdoen van dode huidcellen. Mensen die het hebben ondergaan vinden dat ik als dierentolk ook eens zo’n behandeling moet doen. Wat zouden de vissen ervan vinden? Vanmiddag is het zover en zit ik met drie anderen met de voeten in een bak visjes. Dit is niet het moment om contact te maken. Ik onderga het, kijk naar de visjes, voel wat ze doen en klets met de mensen.
Thuis gekomen stel ik me op de visjes in en merk ik dat er veel te veel licht is voor ze. Het is te onrustig en ze hebben geen schuilplaats. Ik krijg groene planten door en weer de vraag om een schuilplek. Wat ik van ze begrijp, is dat er mensen zijn die rustig doen maar dat het ook veel te onrustig kan zijn door grote bewegingen.
Zoals ik vaker doe wanneer ik niks weet van een bepaalde diersoort, ga ik op google eens wat napluizen. Ik kom niet goed achter de natuurlijke leefomgeving van dit soort visjes, wel lees ik dat in de wellnesscentra geen plantjes worden gebruikt omdat de visjes daar dol op zijn. Ook lees ik dat ze maar een derde van de lengte bereiken die ze in de natuur zouden bereiken en ook hun levensduur is met 2 of 3 jaar verkort.
Als ik ze met deze informatie weer benader en vraag wat ze ervan vinden, hoor ik: ‘Het is.’ Dieren zijn zo welwillend! Ik hoop maar dat de mensen die deze behandelingen aanbieden en voor deze visjes moeten zorgen, blijven beseffen dat het dieren met bewustzijn zijn. En als ik hen was, zou ik mensen het advies meegeven hun voeten zo laag mogelijk te houden (het zijn bodemzoekers) en zich zo rustig mogelijk te bewegen. Wat denk ik helemaal mooi is, is als er hoekjes afgedekt kunnen worden zodat vissen er ook voor kunnen kiezen om zich terug te trekken in het donker als ze geen zin hebben in het geknabbel aan voeten en handen.
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-55110811791199287842013-01-30T03:41:00.002-08:002013-01-30T05:18:58.999-08:00Een marter in huis (3)Hoe is het met de marter op de zolder in Duitsland? (Zie deel <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.nl/2013/01/een-marter-in-huis.html">1</a> en <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.nl/2013/01/de-marter-2.html">2</a> hieronder) Ik krijg dit antwoord van Alma:
“De marter is een slimpie, zoals je al zei. Hij heeft de vangkast weten te vermijden, maar wel de eieren eromheen gegeten. Dat ene ei erin liet hij liggen. Ik heb hem inmiddels Franz-Joseph gedoopt, een naam die past bij de muis genaamd Karl-Heinz in de keuken. De kast is voor zover ik weet zonder verstekeling zaterdag opgehaald. De avonden ervoor heeft hij zich gedeisd gehouden, ik ga er maar van uit dat hij wist wat er zou gaan gebeuren. Het weer is inmiddels beter, de sneeuw is weg, het is zo'n 10-11 graden & er staat een zzw-wind. Wat mij betreft ideaal buitenweer voor marters & aanverwant. Of hij dat ook vindt?”
Ik antwoord haar: “Je vindt het niet erg dat ik plezier heb, hè? Maar ik zal morgen es kijken of ik de marter weer kan contacten en hem back to nature kan brengen.”
Waarop Alma weer antwoordt: “Integendeel - ik weet het gedrag van deze slimmerd zeer te waarderen, heb er eerlijk gezegd best bewondering voor. Zulke vrijbuiters tref ik nou eenmaal zelden, om niet te zeggen helaas haast nooit. En ik begrijp dat jij een hoop plezier hebt, want in het geniep heb ik dat ook!”
De marter en ik zitten aardig op één lijn: er is een gevoel van ‘Goed gedaan!’. Maar ja, het lijkt ook tijd om te gaan. De sfeer in huis is te grimmig. Ik hoef de marter niet eens te overtuigen dat het beter is om naar buiten te gaan en daar een nieuwe habitat te zoeken. Het lijkt of hij dat ook vindt. Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd of hij dat ook daadwerkelijk gaat doen!!
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-23268480083972636312013-01-21T01:31:00.000-08:002013-01-22T14:22:15.535-08:00Documentaire BIJvoorbeeld (première)Op 13 mei 2009 schreef ik op deze weblog voor het eerst over bijen. Ik hoorde van de bijen dat het slecht met ze ging en een rondje internet leerde dat het om een groot mondiaal probleem ging: de bijensterfte. Op het moment dat je gaat begrijpen hoe groot dat probleem is, kun je niet anders dan iets (willen) doen, iets BIJdragen aan verbetering van de situatie. Ik zette me samen met anderen in Zutphen in om lokaal oplossingen aan te dragen: meer voedsel voor bijen in de stad door middel van een zogenaamd bijenlint, een aaneenschakeling van groenstroken met daarin door het hele jaar heen voldoende voedsel voor bijen. Documentairemaker Petra Maartense van Happy View uit Utrecht zag het belang en volgde het bijenlint (of volgde het bijenlint haar?). Het resultaat is de <a href="http://www.devliegendeschildpad.blogspot.nl/2013/01/bijvoorbeeld-4.html">prachtige documentaire BIJvoorbeeld</a>, die 19 januari 2013 in Zutphen in première ging. <b>De dvd is te bestellen door 25 euro + 2,50 verzendosten over te maken naar Happy View in Utrecht (8029936). Even een mail met naam en adres naar happy.view@xs4all.nl, dan wordt de dvd begin februari verzonden
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWi9uXYjtMZnzGXKQ2IJTkPQG7KHjW8CMlaRKkWzdaWh9o7dEE-69VchEy0zHrR2c9hTjO-feFvlc49kQDqZXowo2Vplk_uWv86iG96EydEyiq3SLqhwu-7a-C9tr_AYiLQwdKmocNxjs/s1600/zaalbeeld.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="265" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWi9uXYjtMZnzGXKQ2IJTkPQG7KHjW8CMlaRKkWzdaWh9o7dEE-69VchEy0zHrR2c9hTjO-feFvlc49kQDqZXowo2Vplk_uWv86iG96EydEyiq3SLqhwu-7a-C9tr_AYiLQwdKmocNxjs/s400/zaalbeeld.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZCMQ2XbkPGBeoW1TOHxh_jk8gFP_oa6Tq7M-6f4HRRQuLcdk0RZs9GOO4qL0t_2ekCGbc7Mp4hJO9U_dXdA-tFpms-J2bcJZXjsvL0QcwBR63XleP3v8Q-TtIdatkTTQCqNvtyJQJzoQ/s1600/speechen+afterwards.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="265" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZCMQ2XbkPGBeoW1TOHxh_jk8gFP_oa6Tq7M-6f4HRRQuLcdk0RZs9GOO4qL0t_2ekCGbc7Mp4hJO9U_dXdA-tFpms-J2bcJZXjsvL0QcwBR63XleP3v8Q-TtIdatkTTQCqNvtyJQJzoQ/s400/speechen+afterwards.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5JkLYXzRzqi1vF0C-tMAy7cRYK_Ov_WLvK6CbaJxyZ5qKo4TVtthxGyS5euqqTCJpjS9VHGJrNTvwm6njUu15YQjGalbb5KAfXtOBAa-ccdokfk4QS5SdvjxzMPN-o4RetOgYY6aew9g/s1600/op+de+foto.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="265" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5JkLYXzRzqi1vF0C-tMAy7cRYK_Ov_WLvK6CbaJxyZ5qKo4TVtthxGyS5euqqTCJpjS9VHGJrNTvwm6njUu15YQjGalbb5KAfXtOBAa-ccdokfk4QS5SdvjxzMPN-o4RetOgYY6aew9g/s400/op+de+foto.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkST68kMUQhfS-2nCqIG5M464ENUpJ5BRZ_yGOyLTeNCR18gp1eVHB0tP_XYTmYl8UCPONF1F-fzDk6gIB-yZrd-ytHrIrm4Woo8mWNcuD3iYPmCEh2331y1EIvdWlATAFU0Opxiqhw7w/s1600/NewOnDvd_BIJ-VOORBEELD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="283" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkST68kMUQhfS-2nCqIG5M464ENUpJ5BRZ_yGOyLTeNCR18gp1eVHB0tP_XYTmYl8UCPONF1F-fzDk6gIB-yZrd-ytHrIrm4Woo8mWNcuD3iYPmCEh2331y1EIvdWlATAFU0Opxiqhw7w/s400/NewOnDvd_BIJ-VOORBEELD.jpg" /></a></div>
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-38022524743744574132013-01-17T03:38:00.001-08:002013-01-17T03:39:58.266-08:00Een marter in huis (2)Er is een marterval op de zolder gezet. Ik waarschuw de marter nogmaals dat hij naar mijn idee het best zijn biezen kan pakken en het pand verlaten. Na een paar dagen krijg ik een mail van de buurvrouw (die mij ingeschakeld had): “Ik merk dat ik in gewetensnood kom. Enerzijds is een marter op zolder niet plezant, anderzijds ligt er een dikke laag sneeuw & dat is voor de marter weer niet plezant. Ik had net de buurman aan de lijn, hij vertelde dat ze het dier al een paar avonden niet echt gehoord hebben (normaal maakt hij zo'n herrie dat ze geen oog dicht doen). Blijkbaar houdt hij zich gedeisd. Misschien een idee dat hij dat blijft doen tot het beter weer is? Dat hij - net als de muis - in de winter beschut zit? Maar dan wel zonder familie & vrienden & zonder vernielen?” We volgen de ontwikkelingen in het Duitse marterhuis met belangstelling… Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-75108803691702875962013-01-09T04:57:00.000-08:002013-01-09T04:57:01.998-08:00Buitenmuis in huisOnze kat is een roofdier. Ze geniet van het behendige en uitdagende spel van dieren vangen en brengt ze regelmatig thuis, dood of levend. Wij leven met het feit dat we ons schip van tijd tot tijd delen met andere dieren. Wie wanneer waar in wat voor hoeveelheden woont? Dat weten we niet. Maar het is wel duidelijk dat er sinds een paar weken een muisje in de keuken rondscharrelt. De piepjes worden een vertrouwd geluid en als ik een paar dagen niks hoor, vraag ik me bezorgd af of er wel voldoende voedsel voor hem te vinden is. Al dagen ben ik van plan met het diertje te babbelen, maar andere dingen vragen steeds mijn aandacht. De marter uit Duitsland zet me aan om ‘onze huismuis’ eens te vragen of alles naar wens is zo. De muis is heel helder: ‘Ik wil naar buiten!’ Het is duidelijk een buitenmuis en in tegenstelling tot veel andere muizen wil hij daar het liefst weer naar toe. Tja, hoe doe ik dat? Een val zie ik niet zitten, ook geen muisvriendelijke val. Dat gepielemuis… Ik spreek met de muis af dat ik in een grote doos een klein ingangetje maak en er eten in doe. De kat of hond kunnen zo niet bij hem en als hij in de doos zit, kan ik het gaatje afsluiten en het dier naar buiten brengen. Het lijkt me een mooie deal. Nu zien of dit gaat werken!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-58391940170704334952013-01-09T04:10:00.002-08:002013-01-17T03:39:09.811-08:00Een marter in huis (1)Mens en dier zijn samen op deze planeet dus is het logisch dat we samenleven. Maar we zijn wat uit elkaar gegroeid. De mens voelt zich superieur, denkt dat hij het enige wel-denkende wezen is omdat hij praat. En wie praat, lijkt het voor het zeggen te hebben. Maar die tijd is voorbij. Steeds meer dieren worden verstaan door mensen en dat geeft heel leuke situaties.
Zo is er de marter in Duitsland, net over de grens. Hij heeft een plek gevonden in twee huizen onder één kap. Mij wordt gevraagd: “Zou jij het beestje willen verzoeken (met klem!) een ander onderkomen te zoeken en daarbij niet in schuren, garages, bijgebouwen te trekken?”
Mijn eerste reactie is dat marters erg leuke dieren zijn, maar ik begrijp het probleem en maak contact met de marter. Hij vraagt meteen of ik hem kom verjagen. Dieren kunnen soms zo direct doen… ik bouw het liever op met een blabla praatje. Maar goed, meteen to the point kennelijk met deze marter, dus ik zeg maar eerlijk dat het wel de insteek van het gesprek is dat hij vrijwillig vertrekt. Maar hij vindt het helemaal goed daar. ‘Mensen willen geen marter in hun huis,’ zeg ik. Gaat er niet in bij hem.
‘Mensen hebben dit huis gebouwd zodat ze erin kunnen wonen. Jij hebt het niet gebouwd.’ Dat vindt hij discutabel. Hij heeft zich ook een plek genesteld, net zoals mensen met hun spullen een plek nestelen. Beide partijen zijn kennelijk tot dezelfde conclusie gekomen: dit is een goede plek om te wonen.
Dan ga ik een stapje verder, zeg dat ik niet weet hoe de wetgeving in Duitsland is, maar het kan zomaar zijn dat er gif gestrooid gaat worden. Gif vindt hij niet leuk. Het gesprek loopt niet soepel, dus ik denk wat ik ervan zou vinden als er een marter bij ons zou wonen. Het lijkt me best groot zo’n dier. Maar de marter zegt: ‘Geen angst, ik vermijd mensen.’ Nog een troef is de stankoverlast. Een relatief begrip, vindt hij. En daarmee ben ik uitgepraat. Ik heb niks meer in handen: van de mensen mag hij niet in huis of in andere gebouwen, hij wil niet weg, wat dan wel? Dus ik zeg de marter dat hij mag gaan nadenken en ik zal de mensen vragen wat hun concessies zijn.
De reactie is dat zij de marter kunnen laten vangen en ergens anders uitzetten of een <a href="http://www.zoogdierenwerkgroep.be/zorgen/habitatverbetering/nestkasten/marterkasten">marternestkast</a> plaatsen een eind verderop. Met die info ga ik weer naar de marter, die meteen zegt dat hij blijft. Ik weet dat marters solitiar zijn, maar toch vraag ik me af of deze wel alleen is. Ik ben iets stellender dan gisteren en zeg dat de mensen echt niet genegen zijn met hem onder één dak te wonen. Ik zeg hem ook dat het een overdreven luxe is voor een marter om in een huis te wonen en verleidt hem om ‘back to nature’ te gaan. ‘Als je het heft zelf in handen wilt houden, pak je je biezen,’ zeg ik. ‘Je zult niet dood gemaakt worden, maar ze gaan je wel vangen. Is dat wat je wilt?’
Ik krijg de indruk van de marter dat hij de mensen maar saai vindt. ‘Ja joh, soms is er met mensen gewoon niet meer te beleven…’ sluit ik af. Ik ben benieuwd waar het dier voor gaat kiezen.
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-47192548495137121372013-01-08T10:24:00.000-08:002013-01-08T11:43:23.253-08:00De verzwakte meeuw in mensenhanden<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI7X9v_408GL5apmNmYBKxAFpcuaC8eO1HbrRs7_eMnGw7one_u7LKnt77Th77KgmQVrBKZPmRLuNwGXDp-BQOCoLmr9e7ZbDGokwJB9kzI_1TXjNNlrTV8MvL84A5AHqnEZ8RPZXJRjg/s1600/meeuw+001.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="300" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI7X9v_408GL5apmNmYBKxAFpcuaC8eO1HbrRs7_eMnGw7one_u7LKnt77Th77KgmQVrBKZPmRLuNwGXDp-BQOCoLmr9e7ZbDGokwJB9kzI_1TXjNNlrTV8MvL84A5AHqnEZ8RPZXJRjg/s400/meeuw+001.JPG" /></a></div>Ik krijg een leuke vraag: Kim heeft een verzwakte meeuw gevonden, neemt het dier mee naar huis om aan te sterken, maar na drie dagen eet de vogel nog steeds niet. Omdat Kim van buren weet dat ik een zwaar gewonde kat weer 'aan het eten gepraat’ heb, vraagt ze of ik iets voor de meeuw kan doen.
Ik antwoord Kim: Wat het is met het communiceren met dieren: als je vragen stelt, moet je de antwoorden ook kunnen horen. En die zijn soms anders dan wij denken. Nou, hou je vast, hier komt de meeuw: De meeuw deed meteen heel geagiteerd en bleef dat het hele gesprek.
'Hoe durven ze me op te pakken?! Ik ben geen 'handduif'!'
Hij was heel duidelijk: jij had je niet met hem mogen bemoeien. 'Als meeuw wil je altijd voorkomen dat een mens je oppakt.'
Hij bleef boos. Ik probeer altijd om ook de andere kant (de mensenkant) te laten zien, maar dat ging er helemaal niet in.
Op mijn opmerking dat hij niet eet: 'Nee, natuurlijk eet ik niet!'
Hij wil graag op een dak gezet worden (schip, schuur?) en het verder zelf uitzoeken. Hij sterft liever in vrijheid dan gevangen te zitten.
Weer probeerde ik of hij jouw kant van het verhaal kon zien, maar het antwoord was: 'Mensen hangen teveel aan één leven.'
Als meeuw wil hij meeuwendingen doen. 'Ik ben geen parkiet!'
Dat opvangen van zieke dieren vindt hij maar kleinzielig gedacht. 'Het gaat zoals het gaat.'
Ik hield hem het beeld voor dat het kan zijn dat jij hem ziet sterven op het dakje omdat hij bijv. niet weg kan vliegen of gepakt wordt door een ander dier. Daarin is hij duidelijk: 'Dat zijn lichamelijke dingen. Laat de natuur gaan zoals ie gaat.'
Gelukkig verbaast het antwoord Kim niet: ‘Hij was inderdaad heel boos en hij heeft gelijk. Mijn gevoel zei ook dat hij niet wilde dat iemand zich met hem bemoeide, maar mijn mensenhoofd zegt altijd; ach, kom maar mee, lekker veilig uitrusten, bij-eten en dan weer los. Ik neem altijd zieke dieren mee die op mijn pad komen, ik kan niet anders (zal het wel proberen in de toekomst beter af te stemmen). Een andere meeuw reageerde trouwens heel anders, die gedijde wel goed.’
Kim laat de meeuw op de gevonden plek vrij, waar het dier meteen de mensenhanden uitvoerig van zich afwast. Kim: ‘Hij had helemaal een punkie kapsel gekregen van zijn uitbreekpogingen. Bedankt voor je gesprek, ook namens het boze vriendje natuurlijk.’
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-38064325206984988712012-11-14T00:27:00.002-08:002012-11-14T00:27:45.114-08:00Communiceren met de natuur kan echtEen ongelooflijke hoeveelheid kraaien vliegt luid tierend op als Sjaan en ik in de ochtendschemering langs de bomen lopen. Het gekrijs gaat maar door en gaat maar door. Ze vliegen als een malle rond en vinden geen rust. We hebben duidelijk hele kolonies verstoord.
Dat moet anders kunnen, denk ik. Dus de volgende ochtend maak ik van te voren contact met de groep kraaien en laat zien dat Sjaantje en ik langs komen lopen, dat we geen kwaad in de zin hebben, dat we laag bij de grond zijn en dat er niks kan gebeuren. Op het moment dat we er daadwerkelijk langslopen, herhaal ik in mezelf steeds naar hen: ‘Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen!’ De kraaien blijven zitten. Af en toe morrelt er een, misschien om te proberen de hele meute toch aan het vliegen te krijgen. Maar ze blijven zitten.
En wat te denken van de pestvogels? Een jongeman wil heel graag pestvogels zien en doet een oproep in de krant om pestvogels te melden via waarnemingen.nl. Het blijkt dat er een pestvogel 25 kilometer verderop gezien is en het lijkt me zo leuk voor hem als een aantal van deze vogels in zijn tuin zouden komen. Dus ik stel me in op de pestvogels en geef ze in beeld de locatie door. De volgende dag hoort en ziet de jongeman vijf kilometer van zijn huis een pestvogel. ‘Nog een beetje uit de richting…’ zeg ik de dieren en ik geef opnieuw de locatie door. De dag erop hoor ik dat twee pestvogels boven de tuin van de jongeman vlogen.
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-32811671312134394192012-11-07T10:05:00.000-08:002012-11-07T10:05:22.300-08:00Vrije dieren zijn de meest blije dierenPraten met vrije dieren is het leukste dat er bestaat. Vrije dieren zijn de enige dieren die kunnen zijn zoals ze geschapen zijn. Ze kunnen al hun potentieel kwijt en genieten enorm van hun fysieke kunnen, of dat nou vliegen, zwemmen, rennen of door de aarde kruipen is.
Voor mij als dierentolk is het communiceren met dit soort dieren altijd een feestje. Ik mag een stukje mee in hun belevingswereld, waar ze mij deelgenoot van maken.
Op deze blog staan veel verhalen over dit soort dieren.
Er zijn ook andere dieren: huisdieren, dierentuindieren, boerderijdieren, dieren die leven in de intensieve veehouderij, circusdieren, dieren die in een asiel leven. <b>Voor al deze dieren geldt dat ze zich moeten aanpassen en dat ze moeten inleveren op hun capaciteiten.
</b>Het boek “In de Stilte hoor je alles” staat vol intense, maar ook humoristische gesprekken met dieren in verschillende leefomstandigheden. De lezer wordt meegenomen in het scala aan emoties die dieren hebben. Misschien <i>zijn</i> dieren wel emoties, net zoals ze liefde <i>zijn</i>.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDmFZ-QrRBL4YvQ9CO9QmTDQRE2gNRl3ivPWo7oAIFEwjdRK5evsLTUIEY04BInO0mDCL3lMlmVtrvGXOm0Hj02L-MR-gAc2A6dy5KiS5dDCq32mZm3m_NbHjvV8DGSacO9TGu9r2XupM/s1600/Nieuw_In-de-Stilte-hoor-je-alles_HAPPY-VIEW.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="284" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDmFZ-QrRBL4YvQ9CO9QmTDQRE2gNRl3ivPWo7oAIFEwjdRK5evsLTUIEY04BInO0mDCL3lMlmVtrvGXOm0Hj02L-MR-gAc2A6dy5KiS5dDCq32mZm3m_NbHjvV8DGSacO9TGu9r2XupM/s400/Nieuw_In-de-Stilte-hoor-je-alles_HAPPY-VIEW.jpg" /></a></div>
Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-12617355182248072642012-09-18T05:12:00.002-07:002012-09-18T05:25:39.979-07:00'Hou die hond bij je!'<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY-KtSmL2jRnYdMdH-WK7UHI6hZ6dS2PGzWdhF7oB2qsPb_yncSRGTsghotoviMKLWbMu6zAtQ8ibo2Ft-vebHriMTKZSr5dQ8NlkbULDcM7Jq3LeCMowiUZAwVQHBEob6XkNv5VFtkeI/s1600/de+onschuld+zelve.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="225" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY-KtSmL2jRnYdMdH-WK7UHI6hZ6dS2PGzWdhF7oB2qsPb_yncSRGTsghotoviMKLWbMu6zAtQ8ibo2Ft-vebHriMTKZSr5dQ8NlkbULDcM7Jq3LeCMowiUZAwVQHBEob6XkNv5VFtkeI/s400/de+onschuld+zelve.JPG" /></a></div>'Hou die hond bij je!’ Het is alsof ik een mens hoor schreeuwen, maar het is een kraai. Het dier is behoorlijk geagiteerd: hij zat lekker in de uiterwaarden in het gras te zoeken naar eten tot Sjaantje achter hem aan gaat rennen. De kraai neemt dit kleine zwarte vlekje dat zich zo druk maakt aanvankelijk niet serieus en landt drie meter verderop. Maar daar komt Sjaantje weer aan op haar korte pootjes en de kraai vliegt weer een paar meter verder, laag over de grond, het niet de moeite vindend om hoog op te stijgen. Om vervolgens toch weer weg te moeten vliegen. Je voelt de ergernis. En Sjaan maar lol hebben. Die rent er nog een rondje omheen. Als ik haar uiteindelijk roep, luistert ze wonder boven wonder en komt hard naar me toe rennen. Gevolgd door de kraai die een paar meter laag achter haar aan vliegt. Sjaantje ziet het niet.
‘Wat deed jij nou gek?!’ zeg ik tegen de kraai als Sjaan en ik weer veilig thuis zijn. ‘Je bent toch geen mens!’ ‘Honden wéten dat ze ons niet kunnen pakken!’ Hij is nog steeds boos dat Sjaantje het lef had om het toch te proberen. En het erge is geloof ik dat hij Sjaan niet indrukwekkend vond qua grootte, maar ze wel een volhouder bleek waardoor de kraai zich toch steeds moest verplaatsen.
’Het is dat jij erbij was, anders…’ dreigt de kraai. ‘Oh, ben je onder de indruk van mij?’ vraag ik verbaasd. Volgens mij is er niet veel gevaar van mijn kant te vrezen. Als de kraai Sjaan had aangevlogen had ik er niks aan kunnen doen op die afstand. Volgens de kraai straal ik toch een bepaald gezag uit. Ik voel me gevleid.
Ik leg de kraai uit dat Sjaan een jong dier is dat de wereld aan het ontdekken is. Ze is in een nieuwe fase beland en gaat vol jeugdig enthousiasme op verkenning. Ze zal nog wel vaker achter kraaien, meeuwen, eenden en ganzen aan gaan jagen, zeg ik. Dat is het spel. Bovendien vind ik dat deze kraaien zo weinig tegengas krijgen in deze buurt dat ze niet zo geërgerd moeten doen over een spelende pup. Een beetje mildheid naar jonge dieren moet kunnen. ‘Kijk maar uit met deze,’ waarschuwt de kraai, ‘deze maakt geen indruk.’ En ineens zing ik een toontje lager. Sjaan is en blijft een kleine hond. Als een roofvogel het maar niet in z’n bol haalt om….
<i>(Op de foto is ze de onschuld zelve na haar kraaienavontuur...)</i>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-34866324817356829322012-08-29T03:17:00.003-07:002012-08-29T03:25:26.285-07:00Natuurmissie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE0VZkeDxJ65n13q6LnhNyjtRCCrrALS0TKNEDtgMoetCTosp76flo89VeNwxSul7b2h2uW31CnCfVXw0egC2zbICpZx5nyqnIx10Gdw68sf9sze_podZvpcSy-mb3Jg_1_OI6Diz7WzA/s1600/varende+tuin.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="225" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE0VZkeDxJ65n13q6LnhNyjtRCCrrALS0TKNEDtgMoetCTosp76flo89VeNwxSul7b2h2uW31CnCfVXw0egC2zbICpZx5nyqnIx10Gdw68sf9sze_podZvpcSy-mb3Jg_1_OI6Diz7WzA/s400/varende+tuin.JPG" /></a></div>Ons schip maakt nogal wat los bij mensen. We hebben namelijk een tuin op ons schip en de meningen daarover zijn verdeeld. Veel schippers kunnen het niet waarderen en iemand van Rijkswaterstaat sprak eens zijn grote ongenoegen uit over deze manier van omgaan met schepen. Er zijn ook mensen die het heel verrassend vinden en meteen het fototoestel pakken om al het varende groen vast te leggen.
Voor mij is de biodiversiteit op het stuk staal uit 1903 een voorbeeld hoe je altijd en overal groen kunt laten ontstaan. Dat groen trekt allerlei dieren: insecten, slakken, muizen, ratten, een marter, vogels, eenden. En heel veel bijen. Dat laatste komt omdat ik weet hoe belangrijk bijen zijn en dat is de reden dat ik veel bijvriendelijke planten zaai.
Een aantal bijvriendelijke planten is door mensen ondergebracht onder het kopje onkruid. Als je het zo categoriseert, zie je een schip met onkruid. Ik zie mooie planten waar veel soorten bijen en hommels voedsel halen.
Op de werf lagen we langszij een schip dat al 40 jaar het trotse bezit van een echtpaar is. De vrouw hield van planten en mocht kennelijk twee bakken op de stuurhut kwijt. De man was niet zo´n tuinkabouter, volgens eigen zeggen. Toen we wegvoeren vertelde hij dat hij geen last had gehad van ons. Alleen was er door onze tuin ongedierte op zijn schip gekomen: bijen. Er is dus nog steeds missiewerk te doen op het gebied van voorlichting geven over de functie van bijen, andere diersoorten en de samenwerking tussen mens en natuur.
<i>(www.zutphenbijenstad.nl)</i>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-73720212414553244062012-07-17T07:57:00.000-07:002012-07-17T07:57:06.242-07:00De geelwangschildpad (deel 4)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiswAddEBL73lFg6x_F0_kExLBreohI2Ua59pD-Qvgfy48Kbbjd2UYQgSzouHU_CC5Hznkzq6ee91oHE__jWPGVcN0jCixlvMl_TyOepHPvxTEq1kGV6lpEQeKbGJd_6kGXv4PmSR9yA3k/s1600/yeng.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="212" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiswAddEBL73lFg6x_F0_kExLBreohI2Ua59pD-Qvgfy48Kbbjd2UYQgSzouHU_CC5Hznkzq6ee91oHE__jWPGVcN0jCixlvMl_TyOepHPvxTEq1kGV6lpEQeKbGJd_6kGXv4PmSR9yA3k/s320/yeng.jpg" /></a></div>‘Voeg je maar naar wat er op dat moment is,’ zei schildpad Yeng in het eerste gesprek.
Toen ik zei dat dat voor mij niet makkelijk is, was het antwoord dat ik maar moest trainen. Heb ik dus niet gedaan, want iedere keer als het te koud is voor Yeng om te zonnen vind ik hem heel zielig. Zo zielig dat ik weer contact met hem opneem.
‘Wat kom je toch vaak!’ ‘Nou, dat valt toch wel mee,’ sputter ik. ‘Heb je er last van?’ Ja, wel een beetje dus. ‘Maar je stelt de lijn zelf open,’ merk ik ad rem op. ‘Dat is nieuwsgierigheid.’
Ik leg hem uit dat ik hem eigenlijk heel zielig vind zo, in dit water. ‘Ik ben er toch nog?’ In een flits sluiten we kort wat het verschil is tussen hem en mij: hij maakt zich geen zorgen om wat komen gaat, terwijl ik al denk over nog koudere dagen en de winter. ‘Het is zoals het is,’ vindt Yeng. ‘Ik zoek de zon en zal altijd zoeken naar de meest comfortabele plek.’ ‘Ja, maar… de kou…’, hou ik hem voor. ‘Dat is geen doodsgevecht, maar een wegglijden.’ Ik blijf er zorgelijk onder en wordt door hem geïrriteerd op m’n vingers getikt: ‘Hou toch es op! Ik red me. En niet, dan niet.’ Ik vraag of hij binnen opgevangen zou willen worden, maar opvang door ons is voor hem geen garantie dat het goed gaat. Hij lijkt het liever zelf te doen in de vrijheid, dan afhankelijk te zijn in gevangenschap. ‘Je kunt ook de zonnige dagen tellen,’ vindt Yeng. ‘En dat fijn vinden voor mij. Leven is niet iets dat koste wat kost gedaan moet worden. Als het leven voor mij minder goed wordt, is er meer bewustzijnsvernauwing.’ Het is duidelijk dat hij er daardoor minder last van heeft. Het lijkt een natuurlijke staat van hem: met zon, in de comfortabele stand, optimaal genieten met alle zintuigen open en als het slechter gaat een bewustzijnsvernauwing waardoor het allemaal minder erg is. ‘Als jij nou eens ophoudt met je zorgen maken,’ adviseert Yeng. ‘Wees nou maar blij voor mij als ik lekker lig. Je vindt het toch leuk dat ik er ben?’ Ja, ik vind het leuk dat hij er is. Laat ik inderdaad maar ophouden met me zorgen maken en volstaan met naar hem kijken.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-40558106209036298012012-07-08T02:20:00.000-07:002012-07-08T02:23:21.023-07:00De geelwangschildpad (deel 3)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH6Qjn-BSdKaaAxXCuJbqJQFJ533MZX6RhOUEZ_Bhb5zqiu8iQDk1bsbXzC7N9sW_Km9XEuST89WwvAOjjT4UdlRef-84LwhWds7JbFRCtDHCibw0XtbN3tejrt0ITf-pPwlXYcjgenrM/s1600/schildpad+1.JPG" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH6Qjn-BSdKaaAxXCuJbqJQFJ533MZX6RhOUEZ_Bhb5zqiu8iQDk1bsbXzC7N9sW_Km9XEuST89WwvAOjjT4UdlRef-84LwhWds7JbFRCtDHCibw0XtbN3tejrt0ITf-pPwlXYcjgenrM/s320/schildpad+1.JPG" /></a></div>Ik mailde naar het Schildpaddencentrum in Alphen aan de Rijn en kreeg het volgende antwoord terug:
In Nederlandse wateren aangetroffen waterschildpaddenzijn bijna altijd sierschildpadden afkomstig uit de warmere streken van de Verenigde Staten. Het zijn subtropische dieren en horen zeker niet in onze fauna thuis.
Buiten het gegeven van faunavervalsing kwijnen subtropische schildpadden in ons koude klimaat langzaam weg. Dit los van het feit dat ze een bedreiging vormen voor bepaalde inheemse diersoorten.
Voor de warmtebehoeftige schildpad is onderbrengen bij een gespecialiseerd opvangcentrum verreweg de beste en meest verantwoorde oplossing.
Het Schildpaddencentrum heeft helaas onvoldoende mensen en middelen om gedane meldingen in Nederland af te rijden!
Aanvulling:
Waterschildpadden aantreffen in de Nederlandse fauna is overigens geen bijzonderheid.
Helaas worden deze dieren regelmatig gedumpt door mensen die de veeleisende verzorging binnenshuis niet meer kunnen opbrengen.
Wij ontvangen jaarlijks dan ook een groot aantal meldingen vanuit geheel Nederland!
Vangstmethoden:
Er bestaan geen zogeheten standaardtechnieken om waterschildpadden te vangen.
Ook professionele organisaties zoals bijvoorbeeld de dierenambulance lukt het vaak niet waterschildpadden uit vijvers, plassen of sloten weg te vangen (als ze er al aan beginnen?).
Hoe groter en dieper het water... hoe moeilijker het vangen van gezonde waterschildpadden is.
Pas als de dieren ernstig verzwakt zijn is het mogelijk ze te benaderen en te vangen!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-61504019869514364092012-07-07T04:52:00.001-07:002012-07-07T04:54:14.099-07:00De geelwangschildpad (deel 2)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW2-0ZfKB8FfNNZY1CwQdLu4dP99bSSQUjeI7iXoWiWOy2R8mIG5AI05UaDz6oO7jiR9DCt5QEsGDhj1vUvf_K_oUuj1uCByXbqXVEzAnToo4x_C8g9irhp04_HXuAnGhQ403MGK65z3E/s1600/yeng.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="212" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW2-0ZfKB8FfNNZY1CwQdLu4dP99bSSQUjeI7iXoWiWOy2R8mIG5AI05UaDz6oO7jiR9DCt5QEsGDhj1vUvf_K_oUuj1uCByXbqXVEzAnToo4x_C8g9irhp04_HXuAnGhQ403MGK65z3E/s320/yeng.jpg" /></a></div>Na dit gesprek springt de schildpad bijna niet meer in het water als wij eraan komen. Hij blijft rustig liggen in de zon, maar is wel heel alert. Als ik voorzichtig door het raampje naar buiten gluur, gaat het koppie al iets bewegen. De meningen aan boord zijn verdeeld. Ik vind dat we stil en rustig moeten doen, een ander vindt dat hij zich in een sociale context begeeft en zich ook deels moet aanpassen.
Hij krijgt van een van de dochters de naam Yeng. Een variatie op Yin en Yang, mannelijk-vrouwelijk. Bovendien vindt de dochter dat we wat meer internationaal moeten gaan met namen.
Tijdens het gesprek kreeg ik het woord clusteren door en ik heb sterk het vermoeden dat deze soort het liefst met een aantal bij elkaar is. <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.nl/2009/05/de-roodwangschildpad.html">Ik lees een blog van mij uit 2009 terug over roodwangschildpadden.</a> Die gaven destijds aan niet gelukkig te zijn. Mensen zeiden toen tegen mij dat ze prima kunnen overleven in Nederlandse vijvers, maar nu ik me wat verder verdiep, lees ik dat ze maar een jaar of zes worden op deze manier. Het dumpen van een schildpad kan vergeleken worden met het vastbinden van een hond aan een boom. In het juiste klimaat kunnen deze schildpadden ouder dan veertig worden. En dan hebben we het over warm water. Kouder dan 18 graden moet het voor deze dieren niet worden.
Ik ga weer naar Yeng en vraag of hij weet waar hij vandaan komt. Ik voel dat de verzorging niet best was. Dat kan ik me ook voorstellen. Als iemand zo ver komt dat hij zijn schildpad naar de IJssel brengt, zit daar vast een periode aan vooraf dat er geen plezier meer met elkaar was en het dier een last werd. Het vrije water en meer zuurstof schijnt Yeng goed gedaan te hebben. Maar als groep zijn ze sterker. Dit is erg alleen voor hem. Als ik erop doorvraag, hoor ik weer het woord clusteren en omdat ik dat woord nooit gebruik, zoek ik het op in het woordenboek: samenbrengen in groepen met gemeenschappelijke eigenschappen of kenmerken. Voor Yeng is het alleen zijn eigenlijk te uitputtend. Hij moet teveel opletten. Als ik dat koppel aan wat hij eerst doorgaf (dat zijn binnenwereld en buitenwereld één zijn), dan kan ik me voorstellen dat een groep die samen oplet inderdaad meer rust geeft voor het individu. Het is ook mijn motto: als we allemaal een beetje doen, doen we samen heel veel. Arme Yeng, als ik nu naar hem kijk, zie ik een eenzaam dier in z’n soort. Ik hoop dat hij zich door ons wel welkom weet. Ik denk het wel, gezien het feit dat hij nu rustig blijft liggen zonnen.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-9896824853037542422012-07-07T04:49:00.001-07:002012-07-07T04:49:06.880-07:00De geelwangschildpad (deel 1)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-w429vZ9UmogZa5NY9cWXW6NgI7BlkEXodyL8cT3uBaP_T_N4iLdK7BCGdFuMeE69wA2X7Abnly4MZyAh3FYiJyVT1fpemHyudeElzat5xe4XHvFHrYgVvQdT1W4Bg_FDTetqkw4N-iY/s1600/yeng.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="212" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-w429vZ9UmogZa5NY9cWXW6NgI7BlkEXodyL8cT3uBaP_T_N4iLdK7BCGdFuMeE69wA2X7Abnly4MZyAh3FYiJyVT1fpemHyudeElzat5xe4XHvFHrYgVvQdT1W4Bg_FDTetqkw4N-iY/s320/yeng.jpg" /></a></div>Regelmatig horen we een grote plons als we buiten komen. Het kan een grote vis zijn of een zwemvogel die van schrik onderduikt, maar beiden kloppen niet met onze jarenlange geluidservaringen rond dit schip. Dit is duidelijk nieuw en het zet ons voor raadsels.
Na een dag of twee zie ik ineens een schildpad in het water drijven, genietend van de zon. En een tijdje later zit hij op de schuine steigerpalen. Daar springt hij dus vanaf als hij iets hoort of ziet aan boord.
Je gunt zo’n dier z’n rust in de zon, dus maak ik contact met hem met het doel hem gerust te stellen. Hij laat zien dat deze plek hem bevalt: uit de wind, in de luwte van het schip, aan de kant van de zon. Het voelt veilig. Ik vertel hem dat we nog nooit eerder een schildpad hier hebben gezien en krijg meteen terug: ‘Door jullie snelheid en lawaai zie je veel niet.’
Toe maar. Maar het maakt me natuurlijk wel nieuwsgierig. Wat ziet en ervaart een schildpad? In een flits laat hij zien dat zijn binnenwereld en zijn buitenwereld één zijn. Harmonie in hem is harmonie in zijn omgeving en omgekeerd. Dus als wij met ons lawaai zijn buitenwereld komen verstoren, reageert hij daar met zijn binnenwereld op door meteen in het water te springen en zichzelf in veiligheid te brengen. ‘Jullie komst doorbreekt de harmonie, dus moet ik weg uit die situatie.’
Hij brengt het zo eenvoudig maar bijzonder helder op me over, dat ik er stil van ben. Ik heb op dit punt te maken met een meerdere. ‘Voeg je maar naar wat er op dat moment is,’ geeft hij door. ‘Dat is niet makkelijk voor mij,’ sputter ik. ‘Ga maar trainen,’ is het antwoord.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-21990824297547525622012-04-06T01:28:00.007-07:002012-04-06T01:48:42.638-07:00De roeken in Zutphen<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAqciZP5wt19E9YpRe3yEyUqh5xMSRa09ZGPKXicDy-CQMr-QViNBVYzJVd6WhCeeAVa9oeMC-NRkrt3d3Yt3uaJPehrnvca1a9l3swTGj1e4yzP1qSLJL_awBt4jLLc9zkefaaa7ysYs/s1600/piek.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 222px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAqciZP5wt19E9YpRe3yEyUqh5xMSRa09ZGPKXicDy-CQMr-QViNBVYzJVd6WhCeeAVa9oeMC-NRkrt3d3Yt3uaJPehrnvca1a9l3swTGj1e4yzP1qSLJL_awBt4jLLc9zkefaaa7ysYs/s320/piek.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5728203912147288690" /></a><br />Het is me wat met de roeken in Zutphen.<br />60.000 euro is besteed aan bestrijding van de kolonies en het gevolg is dat de dieren zich vermeerderd hebben.<br />Ik heb er wel lol om, want 27 april 2010 sprak ik deze roeken al (<a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2010/04/de-roeken-in-de-stad.html">zie blog</a>) en was het me duidelijk dat ze niet zouden vertrekken naar een andere plek. En ik moet toegeven: ik vond hun argumenten steekhoudend en kon me absoluut niet aan de mensenkant scharen.<br />Volgende keer eerder een dierentolk inschakelen bij "overlast"? Normaal gesproken is er goed te overleggen met dieren. Maar wél op basis van respect.<br /><br />Ik stel me trouwens ook wel eens voor hoe het eruit zou zien als dieren in opstand zouden komen tegen de overlast die wij mensen veroorzaken...<br /><br />Lees<a href="http://www.destentor.nl/regio/zutphen/10782666/Verplaatsing-roeken-mislukt-ondanks-investering-van-zestigduizend-euro.ece"> hier het artikel</a> in de Stentor over de roeken.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-79886377136339627192012-03-16T03:42:00.003-07:002012-03-16T03:45:32.923-07:00De kraai wiens tijd het was<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyE49ib7bwYDzkTwNkTBDm835TstityPO5HwnI8_4eWAto7oL9qp6p2OEPHz2osgQBAFPoNIenxEOeXrB2l0uX0uvBgW-vVGFv5RkL22nZ16Hio26sqUQzpDjwtIxw9KTnuxtFFmqSLCg/s1600/kraai.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyE49ib7bwYDzkTwNkTBDm835TstityPO5HwnI8_4eWAto7oL9qp6p2OEPHz2osgQBAFPoNIenxEOeXrB2l0uX0uvBgW-vVGFv5RkL22nZ16Hio26sqUQzpDjwtIxw9KTnuxtFFmqSLCg/s400/kraai.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5720444268072059778" /></a>“Piek! Ik heb wat voor je!” Ik doe de deur open en er wordt me een kraai in handen geduwd. Het diertje beweegt amper, heeft wel de ogen open, maar protesteert op geen enkele manier. Dan is die ver heen. Het dier zat op de weg en de automobilist is gestopt en heeft hem meegenomen naar mij toe. We vermoeden dat hij is aangereden, alhoewel hij er niet gewond uitziet.<br />Ik pak een kooi en leg de kraai op een bedje van hooi. Contact maken lukt niet. Het draait hem steeds in z’n koppie waardoor hij zijn aandacht niet kan focussen. Ik ben in de kamer wat aan het rommelen en op een gegeven moment hoor ik een geluidje. Het blijkt de laatste adem te zijn.<br />Nieuwsgierig als ik ben, kijk ik of ik nu wel contact kan krijgen. In mijn beeld zie ik de kraai omhoog vliegen en steeds lichter worden, zowel qua kleur als energie. Ik wil met hem mee en volg hem omhoog. Maar het is duidelijk dat hij naar een gebied gaat waar ik niet heen kan. Ineens lopen de tranen me over de wangen: ik wil mee naar die vredigheid waarin hij zich begeeft!<br />Dan stopt de kraai, komt terug naar het niveau tot waar ik kon komen en zegt: “Het is jouw tijd nog niet!” “Maar het is daar zo mooi…” piep ik.<br />We raken aan de klets. De kraai vertelt dat hij inderdaad is aangereden. Ik vind het niet bij kraaien horen om zich te laten aanrijden. “De kou maakt onvoorzichtig,” excuseert hij zichzelf. We kletsen wat door, tot hij op een echte kraaienmanier zegt: “Zeg, ik hoef hier toch niet te blijven omdat jij niet mee kan?!” Nee, natuurlijk niet, dat is niet de bedoeling. Dus ik bedank hem voor het gesprek en hij vertrekt.<br />Ik zit aangeslagen op mijn stoel. Dat heeft er even flink ingehakt! Dan gaat de telefoon. Een vriendin belt om te vertellen dat ze er twee weken geleden is uitgepikt bij het bevolkingsonderzoek, er meerdere tumoren zijn ontdekt, alles razendsnel gegaan is en ze over vier dagen een borstamputatie krijgt. Ik vertel haar van de kraai en mijn wens om met hem mee te gaan. “Dat begrijp ik,” zegt ze, “Ik ben ook niet bang voor de dood. Maar het is mijn tijd nog niet.” Helemaal goed, dan blijven we allebei nog!!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-48116716061240163412012-03-06T12:54:00.007-08:002012-03-06T13:13:47.094-08:00De rat als compagnon<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhCNGLkByEdI81gl4QEt3x4VetJAWot-MhyqjlRu-rt0jy1iExY2frPTFXUqt78HkqV2skhWcHfQqEZsEdSBnIhA_DoD6oHMWWoxq_fq38lW1yKXFBQNPP6pf0JwbVKaHAM6atofuU2NE/s1600/schip+in+sneeuw.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 210px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhCNGLkByEdI81gl4QEt3x4VetJAWot-MhyqjlRu-rt0jy1iExY2frPTFXUqt78HkqV2skhWcHfQqEZsEdSBnIhA_DoD6oHMWWoxq_fq38lW1yKXFBQNPP6pf0JwbVKaHAM6atofuU2NE/s320/schip+in+sneeuw.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5716893274246862994" /></a>Door de overwinteringplek bij ons aan boord ben ik in contact gekomen met ratten (zie Bruine rat <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2012/02/bruine-rat-1.html">1</a>, <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2012/02/bruine-rat-2.html">2</a>, <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2012/02/om-goed-te-kunnen-communiceren-met.html">3 </a>en <a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2012/02/bruine-rat-4.html">4</a>). Deze dieren zijn lang niet zo vrolijk als muizen en ik vraag hoe het komt dat zij veel zwaarder aanvoelen. Ze laten zien dat ze door de eeuwen heen de verschoppelingen zijn geweest: verstoten, geassocieerd met donker, luguber, vies en ziekte. Terwijl ze volgens eigen zeggen van oorsprong opruimers zijn, net zoals kraaien (<a href="http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2012/02/om-goed-te-kunnen-communiceren-met.html">Bruine rat 3</a>).<br />Ik schaam me voor ons mensen als ik me realiseer wat we de bruine rat hebben aangedaan door hen zo te zien en kritiekloos de algemene opinie hebben overgenomen, zonder zelf na te denken.<br />‘Hoe kunnen we de rat in ere herstellen?’ vraag ik hen.<br />‘Wij hoeven geen connectie met mensen,’ is het antwoord. Het klinkt alsof het te laat is, maar daar hou ik niet van. Het is nooit te laat.<br />‘Kan ik iets doen?’ ga ik door. ‘Uiteindelijk lopen we hetzelfde pad,’ klinkt het mat en laconiek tegelijkertijd. Deze dieren weten dat mens, dier en natuur één zijn. <br />Ik ben van mening dat relatieherstel mogelijk moet zijn. Als wij onze leefomgeving schoon houden, hoeven de ratten niet zo dicht bij ons te komen, houden ze hun eigen habitat, blijft hun aantal zoals hun aantal hoort te zijn, kunnen de werelden naast elkaar bestaan en kunnen we de rat gaan waarderen. De rat als compagnon in het creëren van een schone wereld!<br /><br /><em>Als ik later internet erop nalees, zie ik bij Wikipedia bevestigd dat mensen zelf gezorgd hebben dat de bruine rat voor overlast zorgt door het afvalprobleem niet goed op te lossen.</em>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-30301173356512142502012-02-29T02:26:00.004-08:002012-04-03T07:35:24.621-07:00Bruine rat (4)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7cOm8kASfJPoFe-XVNS_fFjwjUWm_PFKX3C0LeuRwUNnF1x42Tc0gkCK2JyfbWgnliFUP-8J3PNbj0GleuhC-t72ZMBBNSqH3S33uhISeYrr6qHNQzy0jCa3d3crS8wspY2N7M2vuBMs/s1600/compostbak+afscheid.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7cOm8kASfJPoFe-XVNS_fFjwjUWm_PFKX3C0LeuRwUNnF1x42Tc0gkCK2JyfbWgnliFUP-8J3PNbj0GleuhC-t72ZMBBNSqH3S33uhISeYrr6qHNQzy0jCa3d3crS8wspY2N7M2vuBMs/s400/compostbak+afscheid.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5714502700898859970" /></a>Vandaag sluit het rattenhotel. Het bovenste deel van de compostbak gaat naar de wal en wat al goede compost geworden is, strooi ik uit over de tuin. Ik stop een aantal gaten en de twee mooie holopeningen dicht met wat hooi en grond. Daarna haal ik zakken boomschors die ik op het pad uitstrooi. <br />’s Avonds word me duidelijk dat je je dromen en wensen nooit moet opgeven. Verschillende mensen hadden gezegd dat ik nooit een rat zou kunnen fotograferen en ik ben zo dom om zonder fototoestel naar buiten te gaan. En juist dan zie ik er weer een. Hij loopt heel mooi op het dunne richeltje van de reling. Dan hoor ik een plons. Hij is minstens 3,5 meter naar beneden gesprongen.<br />Ik wacht, nu met fototoestel, of ik er nog een zie. Ondertussen maak ik contact met de rat die van boord gesprongen is. Er is een veel vrediger sfeer tussen ons. Ik kan van hem begrijpen dat dit een ideale plek is om de winter door te brengen. Ik zeg hem dat ik het ook een mooie plek vind en ik vraag me af of ratten en wij zouden kunnen samenleven. Alles in me zegt van niet, maar het kan heel goed dat het een opgelegd beeld is wat we elkaar als mensen hebben wijsgemaakt. Ik besluit er op dit moment geen oordeel over te hebben en dat maakt dat we gewoon vredig in elkaars energie kunnen hangen. Ik begin zowaar aan relatieopbouw te doen.<br />Het rattenhotel is vandaag dan weliswaar gesloten, maar nog niet verlaten.<br /><br /><br /><em>NB: Ik heb sinds het schrijven van de blog geen rat of rattensporen meer gezien.</em>Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-13630044640853706862012-02-29T02:24:00.001-08:002012-02-29T02:26:17.879-08:00Bruine rat (3)Om goed te kunnen communiceren met dieren moet je oordeelloos zijn. En dat ben ik niet naar de ratten bij ons aan boord. Ik wil dat ze weggaan en dat vooringenomen standpunt belemmert onze communicatie. Daarom gaat het over een andere boeg: ik zoek contact met ratten in het algemeen. <br />Ze vertellen dat ze de omgeving schoon houden waardoor er geen ziektes verspreid worden. Dit druist in tegen alles wat ik weet wat er over ratten gezegd wordt, dus zeg ik dat mensen juist vanwege het ziekterisico geen ratten in hun omgeving willen. ‘Nee, wij zijn schoonmakers, net als kraaien.’<br />Ze lijken een gebied telepathisch in kaart te kunnen brengen. Ze hebben een zeer verfijnd, fijnmazig netwerk tot hun beschikking. Ik vertel dat ik gehoord heb dat hun zicht slecht is. ‘Wij lopen niet op ogen, maar op weten.’ Ik denk aan de vraag die ik stelde over het bonken van ons schip en dat onze rat liet zien dat het niet zijn directe grond betrof en het hem dus niet stoorde. Als ratten erop uit trekken, schakelen ze kennelijk hun fijnmazige netwerk in en zijn ze juist wel heel open voor hun wijde omgeving.<br />Mijn gedachten dwalen af naar rattenbestrijding en ik hoor dat dat dom is. ‘Ja, maar waarom zijn jullie dan zo dicht bij mensen? Waarom blijven jullie niet verder weg?’<br />‘Dat we naar mensen trekken is eigenlijk een verschuiving. Het is aantrekkelijk en makkelijk. Je bent snel binnen.’ Ik begrijp dat het wonen in huizen eigenlijk te geciviliseerd is. Het is de bedoeling dat de twee werelden naast elkaar passen.<br />Ik vraag wat wij mensen kunnen doen om goed naast elkaar te leven. ‘Buig ons af. Roep ons een halt toe.’ ‘Hoe doen we dat?’ ‘Mensen moeten hun spul bij zich houden.’ Ik zie onze woonplekken voor me, met alle etensresten die we achteloos neergooien of niet goed afsluiten. Natuurlijk trekt dat de ratten naar ons toe. Als wij oplettender zijn, blijven de ratten meer uit onze buurt. Hebben we ook hiermee het natuurlijke evenwicht verstoord? Het besluit om de compostbak van boord te halen is in elk geval een goede!Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-13575300479990091272012-02-29T00:21:00.005-08:002012-03-01T00:45:54.925-08:00Kip Maria en mijn werk als tolkToen Maria er nog was, zat ik aan de telefoon terwijl ik tolkte in een gesprek tussen een vrouw en haar oude hond.<br />Op een gegeven moment kreeg ik een ei door. 'Tja,' zei ik tegen die vrouw, 'nu weet ik niet helemaal zeker of dit van de hond komt of dat ik zelf teveel bezig ben met Maria die rond deze tijd haar dagelijkse ei legt.'<br />Twee weken later kreeg ik een mail van haar dat de hond vijf dagen achter elkaar een rauw ei had gegeten. De zesde dag liet ze het ei staan. 'Het leek een versterkingsmiddel voor haar,' schreef de vrouw. 'Ach,' zei onze dochter toen ze het hoorde, 'Maria is gewoon bezig met een marketingstunt.'Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7564354842020062423.post-11354082841007510522012-02-23T05:54:00.002-08:002012-02-24T06:17:56.650-08:00Bruine rat (2)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8_-oszHfNHDyIFsGU3xXMEnCOD0UakI_SdVpKTRNNSoVhZV5eklh_9ttneJibX254ECzAh8PxSqEPleDI3H9cpzM3HWELiAkqCZe4SKWmaJPeE6UTa5uvxLL5hTtWVkpcnaiYyzXQibw/s1600/bach+bij+hol.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8_-oszHfNHDyIFsGU3xXMEnCOD0UakI_SdVpKTRNNSoVhZV5eklh_9ttneJibX254ECzAh8PxSqEPleDI3H9cpzM3HWELiAkqCZe4SKWmaJPeE6UTa5uvxLL5hTtWVkpcnaiYyzXQibw/s400/bach+bij+hol.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5712329746656210530" /></a>Ons schip ligt niet altijd even vast en soms botsen we tegen de meerpalen. Op een bepaald moment irriteert me dat en ik denk aan de rat. ‘Rat?’ vraag ik. ‘Jij weer? Laat je me nou nooit met rust?’ Heerlijk, die knorrigheid. Ik herken het van een andere rat die ik eens sprak. ‘Nee, zolang jij hier aan boord bent wil ik graag dingen van je weten. Erger jij je niet aan dat botsen van het schip?’<br />Het dier laat zien dat de onrust van het botsen niet de directe grond om hem heen betreft. Het ligt verder weg dan zijn directe omgeving en daarom stoort het hem allerminst. Ik ben er even stil van als ik me realiseer hoe ver ik altijd van mezelf af zit met mijn aandacht. <br /><br />’s Avonds sta ik in de motregen, met sigaar en fototoestel, in de wind te wachten tot de rat zich laat zien. Ik moet om mezelf lachen, maar geef het een kans. Je moet altijd wensen en hoop houden. Ineens schrik ik van een geluid naast me! Het is de kat die me miauwend staat aan te kijken. Ik zeg dat ik op rattenwacht sta en ze loopt de tuin in gaat meteen bij alle ingangen even snuffelen. Ze heeft het dus wel in de gaten, maar ja, als een rat onder de grond schiet is hij onbereikbaar voor de kat. We gaan maar weer naar de warme kachel.Piek Storhttp://www.blogger.com/profile/04616238636806251334noreply@blogger.com0