De pinguïns

Via een foto van een groep pinguïns vraag ik of ik contact kan krijgen met één pinguïn.
Heel bescheiden treedt er een naar voren maar tegelijkertijd trekt hij zich terug.
‘Dit is ongebruikelijk,’ hoor ik.
Ik merk dat ze erg op de groep gesteld zijn en laat weten dat het ook goed is als ik met meerdere pinguïns contact heb. Meteen zie ik drie of vier pinguïns naar voren komen.
Ze laten me zien in het water ontzettend snel te zijn en op het land ‘massiever’. Ze zijn als groep aan elkaar geschakeld.
‘We zijn allemaal drager van het geheel,’ hoor ik.
Ze laten zien hoe jongen via de ouders in het geheel opgenomen worden. Het beeld dat ze doorgeven is dat jongen langs de ‘poten’ van de ouders omhoog, in de groep pinguïns, opgenomen worden in het groter geheel.
Als de jongen groot genoeg zijn, krijgen ze vanuit dat grotere groepsgeheel een ‘poot’ naar beneden. Dan zijn het zelfstandige, volwassen pinguïns die ook weer jongen kunnen krijgen en grootbrengen.
Het proces gaat dus van onder naar boven en weer naar onder.
‘In de periode van het kind-zijn gaan nogal wat pinguïns verloren,’ wordt me verteld. ‘Je moet door je ouders ‘omhooggetild’ worden.’
Ik meen te begrijpen dat ze bedoelen dat jonge pinguïns bijgestaan worden tot hun volwassenheid/zelfstandigheid.
Ik krijg het gevoel dat de pinguïns zich terugtrekken en meen dat ze een niet veel groter bewustzijn hebben dan de plaats die ze daadwerkelijk innemen op aarde. Dat ze de ruimte gebruiken die ze hebben maar niet een groot overzicht hebben zoals bij voorbeeld dolfijnen.
Als ik naar de klimaatverandering probeer te gaan, krijg ik ook geen ingang. Er is geen protestgedrag bij de pinguïns. Ik vermoed dat het een gebrek aan overzicht is.
Ik ga naar een afsluiting van het gesprek en hoor van de pinguïns dat ze het wel zwaar vonden om dit gesprek te voeren.
‘Normaal gesproken bevinden we ons in de groep,’ leggen ze uit.
‘Mag ik jullie dan heel hartelijk bedanken?’ vraag ik welgemeend. Maar ze zijn al weg.