Ondanks het feit dat er veel muskusratten zijn in Nederland, schijnen maar weinig mensen er een te zien. En zeker overdag niet.Ik was dan ook aangenaam getroffen toen ik dit dier heel gemoedelijk zag knagen aan drijvend gras en takjes, vlak naast een groep eenden.
We komen meteen to the point en hebben het over de cyclus van de muskusrat: voortplanten, gedood worden, voortplanten, gedood worden.
Hij is er laconiek onder: ‘De aanwas van ons is groter dan de vernietiging van ons door de mens.’
Hij laat zien hoe ze leven en zegt: ‘Dit is wat wij doen. Dat kunnen wij niet veranderen.’
We zien allebei de tegengestelde belangen van de muskusrat en de mens. Het is de dualiteit in dit aardse leven.
‘De mens verdedigt zijn land,’ begrijpt de muskusrat, ‘maar wij gaan door met onze leefwijze. We kunnen niet anders.’
Kennelijk heeft dit dier verbinding met soortgenoten en weet hij hoe mensen met ze omgaan. Ik kan dan ook vragen wat hij ervan vindt dat er zo op ze gejaagd wordt en de manier waarop ze gedood worden.
‘Natuurlijk wil je weg maar wij kennen geen angst voor de dood. Het is een eeuwig doorgaan.’
Dit hebben dieren me al vaker verteld en de rust die er van deze constatering uitstraalt, is aannemelijk. Ik hoop dat ik het kan overnemen in mijn denk- en ervaringssysteem.
De muskusrat laat me als laatste ervaren hoe hij intensief bezig is met zijn omgeving en vertelt dat de rust van de avond en de nacht heerlijk is.
Rond dit dier straalt een rust en gemoedelijkheid die ik hoop de hele dag bij me te dragen. Echt een cadeautje, zo’n ontmoeting!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten