Ik zou nog eens contact opnemen met de dikdiks (na de gesprekken in september) omdat het mij onduidelijk was hoe het nou zit met de groepsgeest. Waar ik van hen de indruk kreeg dat het groepsdieren zijn, zag ik op internet dat ze monogame relaties hebben en in een territorium leven.In dit gesprek wordt me uitgelegd dat dikdiksen een heel sterk collectief bewustzijn hebben.
Ergens op internet had ik gelezen dat het krijgen van jongen in een dierentuin moeizaam gaat en ik vraag hoe het zit met dikdiksen in dierentuinen.
‘Die zijn afgesloten van ons. Ze zijn gevangen achter hekken. Er zit een sterke storing door het contact met hun. Zij zijn eenzaam en verloren. Ze worden gek in de kop. Het is te klein voor ze.’
De dikdiks laat me ervaren dat het bewustzijn van een dikdiks een groepsbewustzijn is en heel groots, heel uitgestrekt is.
Nogmaals hoor en ervaar ik dat in dierentuinen de kop van een dikdiks bijna uit elkaar knalt. Het grootse bewustzijn kan niet weg.
Er wordt me uitgelegd dat vrije dikdiksen over een heel hoge muur een beetje contact/bewustzijn kunnen geven aan hun mededieren. Maar de dierentuindikdiksen kunnen niet terugzenden. Hun bewustzijn is gevangen.
De dikdiks verzekert me dat ze zich wel ontfermen over de dierentuindieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten