De ijsbeer

Als ik contact zoek met de ijsbeer twijfelt ze of ze zal doorlopen of gaan zitten om mij te woord te staan.
Ze laat een grote brul horen waarbij ze grote tanden laat zien.
‘Ik ben op mijn rust gesteld,’ vertelt ze.
Ik weet door deze houding van haar niet goed waar te beginnen en denk ineens aan Grote Beer en Kleine Beer, de kinderboeken. Ik vertel haar daarover en laat zien hoe Grote Beer een goede ouder is voor Kleine Beer.
‘Wij zorgen goed voor jongen,’ haakt ze in. ‘Wij hebben plezier met jongen.’ (Uit informatie van internet lees ik later dat alleen vrouwtjes de jongen opvoeden. Daarom ga ik er vanuit dat ik nu met een vrouwtje contact heb gehad.)
Ik vertel haar dat iemand mij deze foto gestuurd heeft en er een aantal vragen bij had, onder andere over de klimaatverandering.
‘Waarom bedenk je je eigen vragen niet?’ hoor ik.
Ze laat zich nu ontspannen zien en ik krijg de indruk dat ze met me speelt. Ze ligt op haar rug te rollen, met de poten omhoog.
Ik raak er een beetje door van slag (wie heeft de regie?) en vraag of ze wat van zichzelf kan vertellen.
Ze vertelt dat haar humeur ineens kan omslaan.
‘Ik wil met rust gelaten worden.’
Een beetje verschrikt vraag ik of ze doelt op dit moment maar dat is het niet.
Ze wil haar leven graag relaxed in alle rust en stilte leven. Ze wil op geen enkele manier verstoring. Ze kan ontzettend geprikkeld raken door externe geluiden (ik krijg hierbij sneeuwscooters en schepen door).
Ze laat weten dan ontzettend geagiteerd, boos, te kunnen worden.
‘Wegrennen is veiliger voor me. Aanvallen is de wens maar ik denk niet dat ik win.’
Ik probeer toch naar de klimaatverandering te gaan en hoor dat een kleiner leefgebied ook een aanval, een beperking is.
‘Hoe minder ruimte, hoe opgefokter,’ vertelt ze.
Ze vertelt erg op zichzelf te zijn en ik begrijp dat niet alleen zij maar de soort op zichzelf is.
Ik probeer informatie te krijgen over ijsberen in dierentuinen maar hoor dat ik dat de betreffende beren zelf moet vragen.
Nogmaals vraag ik naar haar en haar leven. Ze laat zien hoe ze relaxed en slow over de witte vlakte loopt.
‘Ik heb heel veel ruimte en rust nodig.’
Ik zie het beeld van een ijsbeer die langzaam en alleen door de vlakte loopt. Alleen, maar niet eenzaam. De stilte en ruimte heeft ze echt nodig.
Tussendoor had ik nog even de gelegenheid om te vragen naar ons begrip ‘ijsberen’. Ik kreeg te horen dat het in dat geval gaat om ongedurig, humeurig zijn.