Ook de coyote mocht ik nog eens benaderen omdat dit soort contact een veilig contact is voor hem.Aan deze coyote, die ik 2 augustus wijs noemde, vraag ik waarom hij geen huisdier is.
Hij vertelt meteen dat hij huisdier is geweest en hij laat zich zien als hond. Hij werd geslagen, mishandeld, onderdrukt en klein gemaakt. Hij werd niet gezien.
‘Het is onverdraaglijk voor mij om dat nog eens mee te maken,’ legt hij uit. ‘Je kunt niks beginnen tegen de explosie van woede van mensen. Het was onredelijk. Het had niks met mij te maken. Het had mij niet mogen overkomen. Ik had er geen schuld aan.’
Ik ben ondertussen helemaal beroerd en misselijk geworden van de gevoelens die hij destijds heeft moeten doormaken.
Hij vertelt nogmaals dat hij het niet zou kunnen verdragen dit nog eens mee te maken. Door nu coyote te zijn, heeft hij het hondachtige behouden.
Ik vraag hem of hij nog interesse in mensen heeft.
‘Ik wil er niet aan dat mensen slecht zijn. Ik bekijk ze nu van een afstand.’
‘Draag je het met je mee?’
‘Ik ben alert. Blijf uit de buurt van mensen. Laat me niet pakken.’
Hij vertelt het misschien nog wel eens te gaan proberen bij mensen.
Ik vertel hem dat ik nog steeds het rotgevoel heb.
‘Gooi het de lucht in!’ adviseert hij vrolijk.
Terwijl ik dat doe, spatten alle rotgevoelens uiteen in sterretjes die vervolgens als bloemetjes verdwijnen.
‘Lang leve de vrijheid!’ hoor ik de coyote roepen.
Zie ook: http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2009/08/de-coyote-man.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten