Een serieus en diepgaand gesprek voeren met Maria is niet makkelijk voor mij. Misschien is ze wel heel erg to the point en vertelt ze alleen wat belangrijk voor haar is op dit moment.Ten eerste is het zo dat er voor een kip wat te beleven moet zijn, zegt ze. En dat is er hier voor haar, dus ze vermaakt zich opperbest.
Ten tweede vindt ze het leuk om mensen te leren kennen. Dat klopt ook wel, want ze is absoluut niet bang voor ons en zoekt ons ook actief op.
Ik leg haar uit dat ze morgen naar andere kippen gaat en hoor (weer) dat er competitie is bij kippen onderling. Enerzijds vindt ze het prima om naar andere kippen te gaan, anderzijds geeft ze nog steeds een soort vakantie- of feestgevoel door zoals ze hier is en dat bevalt haar goed.
Dan laat ze zien dat het voor kippen echt belangrijk is om veel met grond bezig te zijn. Hier kan ze wel in haar hok en in het caviahok wroeten, maar dat is natuurlijk anders dan zwarte grond.
Ik vertel haar dat ik haar zal missen en wacht onbewust af of ik ook zoiets van haar doorkrijg. Maar nee hoor, die emotie resoneert niet bij haar. Hoe kan het dat ze wel vooruit kan kijken hoe het zal zijn met andere kippen en niet vooruit kan kijken in de zin dat ze ons dan niet meer ziet? Daar heeft ze een helder antwoord op. Het leven is een doorgaande weg en daar heb je verschillende belevingen op. Dat wat geweest is ga je niet missen want het huidige moment vraagt alle aandacht. Wat geweest is, is geweest en daar treur je niet om. De gave om te Zijn (zie 16 februari, Kip Maria 11) zit dus inderdaad helemaal in Maria.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten