Maria heeft het weer naar haar zin. Er is bezoek en ze keutelt er lekker tussendoor. Ze rommelt in het zaagsel en gaat uiteindelijk uitgebreid op het dierenkussen voor de kachel liggen. Regelmatig laat ze gezellige kippengeluidjes horen.Er wordt gebeld: zondag om half 12 kan Maria naar haar nieuwe onderkomen met andere kippen. “Hoeveel nachtjes hebben we dan nog?” vraag ik me hardop af, waarop mijn vriendin in lachen uitbarst.
Het lijkt erop of Maria hier is om mij kennis te laten maken met het wezen kip. Om daarna met legbatterijkippen te communiceren en hun leven aan te horen. M’n buik draait ervan om. Na de ervaring met de varkens uit de intensieve varkenshouderij zit ik niet direct op kippenleed te wachten en dat schrijf ik Petra. Die mailt terug:
Ja, daarom juist. Je gunt ze toch een beter leven? En als je daar aan bij kan dragen, dan voelt dat toch beter? Misschien voel je ergens machteloosheid? Dat kan ook... Maar dan is het een kwestie van inzien dat elke bijdrage helpt. En dat je anderen mee kunt laten doen (via het blog enzo) om de situatie te transformeren. I'm sorry for you: Maar precies hierin ligt jouw schone taak! Ze willen een stem... en sturen Maria op je af... Straks komt er ook nog een varken aanwandelen!
Dat gaat vol worden op de Ark van Noach.....Sterkte Piek ! Annette.
BeantwoordenVerwijderen