De beroemd geworden zwaluwen

Van een bloglezer kreeg ik onlangs ‘A Love Story’ door. Onder de foto's staat de tekst die de wereld rond gaat:

Hier is het vrouwtje ernstig gewond geraakt. Ze is aangereden door een auto terwijl ze laag over de weg scheerde.

Hier brengt hij haar voedsel en geeft zijn liefde en compassie.

Hij brengt haar opnieuw voedsel maar was ontsteld toen hij ontdekte dat ze dood was.

Hij probeert haar te bewegen ... een zeldzaam geziene inspanning bij zwaluwen!

Er bewust van dat zijn lieveling dood is en nooit meer terug zal keren naar hem, schreeuwt hij het uit van innige liefde ...

Hij staat naast haar, treurend om haar dood. Uiteindelijk beseffend dat ze nooit meer terug zal keren naar hem, staat hij naast haar met intens verdriet.

Miljoenen mensen waren diep geraakt na het zien van deze foto's in Amerika en Europa. De fotograaf verkocht deze foto's voor een nominale vergoeding aan de beroemdste krant in Frankrijk. Alle exemplaren van die editie waren op de dag van uitbrengen, uitverkocht. En veel mensen denken dat dieren geen hersenen of gevoel hebben?Je bent zojuist getuige geweest van Liefde en toewijding … gevoeld door Gods schepsels.

Vorig jaar november kreeg ik deze foto’s met bijbehorende tekst ook al door.

Experimentele vriendin Petra vroeg toen of ik niet es contact kon maken met deze vogels. Ze was erg benieuwd wat ik eruit haalde.

Ziehier wat ik doorkreeg:

Als ik contact leg, krijg ik door: ‘Wij waren één. De dood verscheurt. Maar soms is er geen houden aan. Ik wilde niet dat ze ging. Ik voelde me geamputeerd. Maar dit gebeurt onder de mensen ook. Het is de normale gang van zaken.’

Ik vraag hem waarom mensen zo geraakt zijn door de foto’s.

‘Ze zien hun eigen verdriet gespiegeld.’

Ik vraag of hij wist dat ze gefotografeerd werden. ‘Ja.’

Dan vraag ik of hij wist dat het mensen heeft beroerd. ‘Ja.’

Dan vervolgt hij: ‘Mensen zijn raar. Ze hebben ons nodig om hun eigen verdriet te plaatsen. Het is plaatsvervangend voor hun eigen verdriet. Wij zijn alleen fysiek gescheiden. We zijn nu weer samen.’

Ik vraag hem wat iemand mij vroeg, namelijk wat vogelgezang bij mensen doet. ‘Trillingen van vogels werken genezend.’

Hij zegt: ‘Zwaluwen hebben als taak schoonheid/frêle te laten zien. Wij zijn seizoenwaarschuwers. Wij maken capriolen, vermaken mensen, zijn er om speelsigheid en luchtigheid te brengen.’

Ik heb het weer over de foto’s en vraag of mensen ze zielig moeten vinden. ‘Het is eigen verdriet. Het fysieke heeft een eind maar in de geest zijn we één.’

Wat hij te zeggen heeft, is: ‘Mensen, leef!! Doe luchtig! Met dat zware kun je niet opstijgen. Neem een voorbeeld aan de vrijheid van vogels, die vrolijk fluiten en capriolen maken.’

Ik attendeer hem op regen, donker en honger die vogels ook moeten doorstaan. ‘Dat gaat voorbij. De zon gaat weer schijnen! Mensen doen zó zwaar! Het is niet wat je ziet. Het leven is buiten het fysieke. Het fysieke is het omhulsel, de ballast.’

Ik vraag hem waarom hij krijste bij het lichaam van het vrouwtje. ‘Ik wilde niet dat ze ging. Maar het is tijdelijk verdriet. Het was ook een ode. Het was een mooie vogel. We hadden het goed samen.’

Dan vervolgt hij: ‘Mensen moeten de fysieke dood accepteren. Er gaat niks verloren in de kosmos. Alles blijft.’

Ik vraag hem of hij het goed vindt dat ik het vrouwtje ook benader. ‘Ja, hoor haar verhaal ook maar.’

Ik bedank hem en krijg terug: ‘Geen dank.’

Als ik contact heb met het vrouwtje krijg ik meteen door: ‘Hij heeft gelijk. Ik ging eerder. Je gaat zelden gelijkertijd.’

Ik vraag of het dan moeilijk is om te gaan. ‘Hij komt me wel na. Hij was nog niet klaar op aarde.’

Op mijn vraag of ze wist van het fotograferen antwoordt ze bevestigend.

Ik vraag of ze ook wist van de foute interpretatie die erop volgde. ‘De een zijn tijd is niet de ander zijn tijd.’ Vervolgens vraag ik of zij hem heeft gehoord toen ze dood ging. ‘Ik heb zijn ode, zijn liefdeslied gehoord. Daardoor kon ik vredig weggaan. Het is niet wat je ziet op de foto.’

Ze vervolgt: ‘Mensen moeten leren het echte te voelen. Niet inhaken op het eerste, wat ze menen te zien, het verdriet/het verlies. Er zit liefde achter. Ja, alles is liefde.’

Ze geeft nog meer door: ‘Kijk, onderzoek, voel, wees bereid. Dieren zijn een prachtige ingang. Wij zijn allemaal één. Mensen zijn te zwaar om op te stijgen.’

Zij: ‘De gevangen dieren hebben nachtelijke ondersteuning nodig. Vrije dieren niet. Die hebben hun bestemming. Gevangen dieren hebben het zwaar. Die stijgen ook niet op. Daarom moeten mensen ze ondersteunen, hen verlichten.’

Ik geef haar het laatste woord en krijg te horen: ‘Halleluja! Vlieg vredig en vrij!’