Regelmatig horen we een grote plons als we buiten komen. Het kan een grote vis zijn of een zwemvogel die van schrik onderduikt, maar beiden kloppen niet met onze jarenlange geluidservaringen rond dit schip. Dit is duidelijk nieuw en het zet ons voor raadsels.
Na een dag of twee zie ik ineens een schildpad in het water drijven, genietend van de zon. En een tijdje later zit hij op de schuine steigerpalen. Daar springt hij dus vanaf als hij iets hoort of ziet aan boord.
Je gunt zo’n dier z’n rust in de zon, dus maak ik contact met hem met het doel hem gerust te stellen. Hij laat zien dat deze plek hem bevalt: uit de wind, in de luwte van het schip, aan de kant van de zon. Het voelt veilig. Ik vertel hem dat we nog nooit eerder een schildpad hier hebben gezien en krijg meteen terug: ‘Door jullie snelheid en lawaai zie je veel niet.’
Toe maar. Maar het maakt me natuurlijk wel nieuwsgierig. Wat ziet en ervaart een schildpad? In een flits laat hij zien dat zijn binnenwereld en zijn buitenwereld één zijn. Harmonie in hem is harmonie in zijn omgeving en omgekeerd. Dus als wij met ons lawaai zijn buitenwereld komen verstoren, reageert hij daar met zijn binnenwereld op door meteen in het water te springen en zichzelf in veiligheid te brengen. ‘Jullie komst doorbreekt de harmonie, dus moet ik weg uit die situatie.’
Hij brengt het zo eenvoudig maar bijzonder helder op me over, dat ik er stil van ben. Ik heb op dit punt te maken met een meerdere. ‘Voeg je maar naar wat er op dat moment is,’ geeft hij door. ‘Dat is niet makkelijk voor mij,’ sputter ik. ‘Ga maar trainen,’ is het antwoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten