De rat als compagnon

Door de overwinteringplek bij ons aan boord ben ik in contact gekomen met ratten (zie Bruine rat 1, 2, 3 en 4). Deze dieren zijn lang niet zo vrolijk als muizen en ik vraag hoe het komt dat zij veel zwaarder aanvoelen. Ze laten zien dat ze door de eeuwen heen de verschoppelingen zijn geweest: verstoten, geassocieerd met donker, luguber, vies en ziekte. Terwijl ze volgens eigen zeggen van oorsprong opruimers zijn, net zoals kraaien (Bruine rat 3).
Ik schaam me voor ons mensen als ik me realiseer wat we de bruine rat hebben aangedaan door hen zo te zien en kritiekloos de algemene opinie hebben overgenomen, zonder zelf na te denken.
‘Hoe kunnen we de rat in ere herstellen?’ vraag ik hen.
‘Wij hoeven geen connectie met mensen,’ is het antwoord. Het klinkt alsof het te laat is, maar daar hou ik niet van. Het is nooit te laat.
‘Kan ik iets doen?’ ga ik door. ‘Uiteindelijk lopen we hetzelfde pad,’ klinkt het mat en laconiek tegelijkertijd. Deze dieren weten dat mens, dier en natuur één zijn.
Ik ben van mening dat relatieherstel mogelijk moet zijn. Als wij onze leefomgeving schoon houden, hoeven de ratten niet zo dicht bij ons te komen, houden ze hun eigen habitat, blijft hun aantal zoals hun aantal hoort te zijn, kunnen de werelden naast elkaar bestaan en kunnen we de rat gaan waarderen. De rat als compagnon in het creëren van een schone wereld!

Als ik later internet erop nalees, zie ik bij Wikipedia bevestigd dat mensen zelf gezorgd hebben dat de bruine rat voor overlast zorgt door het afvalprobleem niet goed op te lossen.