Op de pensionstal waar onze pony staat, komt de laatste weken op onregelmatige tijden een kerkuil. De mensen van de stal zouden het leuk vinden als de kerkuil daar blijft dus dat vertel ik de uil.
‘Ik weet niet of het te druk is,’ antwoordt de uil. ‘Ik ben gesteld op rust.’
Het klopt inderdaad dat er beweging is rond de plekken waar hij zit want het gaat hier om een actiefstal en de paarden en pony’s zijn dus de hele tijd aan de wandel.
Ik probeer het dier over te halen om te blijven maar vertel erbij dat de mensen hem niet kunnen negeren omdat ze het veel te leuk vinden als hij er is. Ze zullen dus regelmatig naar hem kijken en ja, energetisch voelt dat misschien druk.
‘Is er samenleving mogelijk?’ vraag ik hem. ‘Ze zullen jou niks doen en jij kunt helpen om ze te verlossen van een aantal muizen …’ Paai, paai.
‘Ik wil geen bemoeienis,’ hoor ik.
‘Zou je voor hun plezier daar willen blijven?’
‘Dat weet ik nog niet.’
‘Is het voor een uil mogelijk om grensverleggend bezig te zijn?’ vraag ik geduldig door. ‘Een beetje proberen hoe ver je kunt gaan dat het voor jou nog leuk is?’
‘Weet ik niet. Als het teveel stress en onrust geeft, kom ik niet tot mijn recht.’
‘Ze doen je niks,’ ga ik door.
‘Dat weet ik wel maar het gaat om steeds in beweging zijnde energie. Ik overweeg het.’
Ik geef de uil het beeld door dat paarden en mensen ook gewoon zichzelf moeten kunnen zijn zonder op hun tenen te moeten lopen omdat hij er is. Ben benieuwd waar de uil voor kiest!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten