De geiten en hun vonnis

Toen de petitie 'Teken tegen ruiming gezonde dieren' bij me binnenkwam vond ik dat ik eerst de geiten moest horen. Het kostte een paar dagen voor ik zo dapper was om dit te doen. Naar mijn idee had ik alle mogelijke reacties intussen al bedacht zodat ik niet geschokt zou zijn.
De trouwe lezer van deze blog zal niet verbaasd zijn dat er weer iets uit kwam wat ik totaal niet verwacht had!

Als ik contact zoek, merk ik dat de geiten erg op afstand blijven. Zoals gewoonlijk vraag ik of één geit woordvoerder wil zijn. De teruggetrokkenheid blijft en dan hoor ik dat ze niet gewend zijn om alleen te spreken.
Ik zeg dat ik het ook prima vind om de hele groep te spreken, als het maar verstaanbaar is voor me.
De geiten laten weten dat ze dienstbaar zijn. Ze zijn er als fokgeiten en de groep is erg belangrijk voor ze. Als ze meer individueel hadden willen leven waren ze andere geiten geweest (op een kinderboerderij, bij particulieren).
Op mijn vraag hoe hun leven is, antwoorden ze dat het eten goed is, dat het droog is en ze zijn in de groep.
Ze weten allang wat hun boven het hoofd hangt. Hun enige angst is dat ze afgezonderd worden. Omdat ze zo in de groep leven, is afzondering niet goed, zeggen ze.
Verder vragen ze rust en aandacht op het moment dat alles in scène gezet wordt. Ze willen er geen stress omheen maar in alle rust en met aandacht een spuitje krijgen, tussen de andere geiten.
Ze laten me zien dat dit moeilijk zal zijn omdat het onrust zal geven als er veel mensen op de boerderij komen.
Ze weten dat er rond die mensen daadkracht zit en ze laten me voelen dat die daadkracht een stuwende kracht is die niet relaxed is. Dat fokt hen op.
Rust vanuit mensen is beter, zeggen ze. Ze laten me zien dat het rustig kan als mens en dier op één relaxte energielijn zitten.
‘Vinden jullie het erg om dood te gaan?’ vraag ik.
‘Je gaat ergens anders weer verder,’ is het rustige antwoord.
Ik vraag hen wat ik voor ze kan doen.
‘De paniek is niet nodig. Laat ze het rustig doen.’ Iedere keer laten ze dat beeld zien: hou de rust erin!
Ze vertellen dat de boeren op een diepteniveau zitten. ‘Wij niet. Wij zijn niet gezakt.’
En ze vervolgen: ‘Laat de boeren tot het laatste moment genieten van ons.’ Ze geven het beeld van een normale dag waarop zij op stal staan en de boeren hun werk doen en er harmonie in de stal is.
Ik vraag of ze de boeren nog wat te zeggen hebben.
‘Het heeft geen zin als ze in de put blijven zitten.’
Dan vraag ik of zij er tegenop zien als maandag alles begint.
‘Het moment zal niet leuk zijn door de stress en de druk,’ zeggen ze en ik voel de onrust die er dan zal ontstaan. Maar ze laten ook weten: life goes on. Zoals dieren me vaker zeggen: dood bestaat niet, het gaat ergens anders verder.
Als laatste vertel ik hen dat een vriendin het advies gaf om hen allemaal in het licht te zetten.
‘Zet de boeren maar in het licht,’ hoor ik. ‘Zij hebben het nodig.’